تواضع و آثار آن، ص: 382
توفيق دهد كه قدر اين پيغمبر و ائمه را بدانيم كه چگونه برای ما دل سوزاندند.
«طوبی لمن شَغَلَهُ عَيْبُهُ عن عيوب الناس» «1» خوش به حال كسی كه تا آخر عمر، درگير رد كردن عيب های خودش است، و وقت برای عيب جويی از بندگان خدا نگذاشته است.
زبان او نسبت به مردم، به آلودگی حركت نمی كند. به شخصی گفتند: شنيديم می خواهی خانم خود را طلاق بدهی، گفت: شما چه حقی داری در چارچوب ناموس خانه ديگران، جستجو می كنيد؟ آنها هم ديدند كه راست می گويد، به اينها چه مربوط كه در اسرار زن مردم پی جويی می كنند، خانم خود را طلاق داد، خانم بعد از عدّه رفت شوهر كرد. يك روز به او گفتند: به چه دليل زن خود را طلاق دادی، گفت: او زن من نيست، ناموس مردم است، به من اجازه حرف زدن در حقّ ناموس مردم را ندادند. خوش به حال كسی كه با پرداختن به عيب های خودش، وقت پرداختن به عيوب ديگران را نداشته باشد.
«وتواضع من غير مَنْقَصَةٍ»
خوش به حال كسی كه بدون نياز و كمبود به ديگران تواضع می كند، در عين اينكه قوی و غنی است اما متواضع است، در عين پولدار و عالم بودن متواضع است.
تواضع و فروتنی علما
يكی از بزرگترين مراجع ما، مرحوم آيت الله العظمی سيدعبدالهادی شيرازی «2» بود، من تا به حال نديدم كسی در اين مسأله ترديدی داشته باشد، كه ايشان يقيناً از اوليای خدا بود. مرجع هم بود. بعد از آيت الله بروجردی «3» مرجع تقليد بود، يك بار به ايران آمد، و برای زيارت حضرت معصومه عليها السلام به قم رفت،،
______________________________ (1)- بحار الأنوار: 1/ 199، باب 4، حديث 4؛ « [تفسير القمي ] عَنْ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ عليه السلام أَيُّهَا النَّاسُ طُوبَی لِمَنْ شَغَلَهُ عَيْبُهُ عَنْ عُيُوبِ النَّاسِ وَ تَوَاضَعَ مِنْ غَيْرِ مَنْقَصَةٍ وَ جَالَسَ أَهْلَ الْفِقْهِ وَ الرَّحْمَةِ وَ خَالَطَ أَهْلَ الذُّلِّ وَ الْمَسْكَنَةِ وَ أَنْفَقَ مَالًا جَمَعَهُ فِي غَيْرِ مَعْصِيَةٍ الْخَبَرَ.»
نهج البلاغة: خطبه 175؛ «يَا أَيُّهَا النَّاسُ طُوبَی لِمَنْ شَغَلَهُ عَيْبُهُ عَنْ عُيُوبِ النَّاسِ وَ طُوبَی لِمَنْ لَزِمَ بَيْتَهُ وَ أَكَلَ قُوتَهُ وَ اشْتَغَلَ بِطَاعَةِ رَبِّهِ وَ بَكَی عَلَی خَطِيئَتِهِ فَكَانَ مِنْ نَفْسِهِ فِي شُغُلٍ وَ النَّاسُ مِنْهُ فِي رَاحَةٍ.»
(2)- آية اللّه حاج سيد عبدالهادی بن العلامة الاريب الحاج ميرزا اسماعيل شيرازی بعد از فوت مرحوم آية اللّه بروجردی به زعامت و رياست حوزه نجف رسيد، ولی بيش از يك سال طول نكشيد و در سال 1381 هجری قمری وفات نمود.
گنجينه دانشمندان: 7/ 271.
(3)- شرح حال ايشان در جلسه 12 همين كتاب بيان شده است.
