تواضع و آثار آن، ص: 198
«إِنَّ اللَّهَ يُبَشِّرُكِ بِكَلِمَةٍ مِنْهُ اسْمُهُ الْمَسِيحُ عِيسَی ابْنُ مَرْيَمَ» «1»
اين نام گذاری خدا است، همان وقت امين وحی نازل شد و كلمه پاك و پاكيزه معنا دار حسن را از جانب خداوند به پيغمبر صلی الله عليه و آله اعلان كرد كه خدا می فرمايد: نام اين مولود رمضان را حسن بگذاريد.
اين مختصری از مسأله ولادت و نام گذاری و ريشه خانوادگی اهل بيت عليه السلام می باشد. پس امام حسن عليه السلام اولين انسانی است كه در عالم، با دارا بودن چنين خانواده با عظمتِ بی نظيری به دنيا آمد. اما نگاهی به فرهنگ حضرت حسن بيندازيم.
طريقه احوالپرسی امام حسن عليه السلام
«2»مردی از علاقه مندان به وجود مبارك امام مجتبی عليه السلام، خدمت حضرت می آيد.
كاری هم به جز احوالپرسی نداشته است، حاجت، نياز و كاری نداشت، نزد خود گفته بود، بروم محضر مبارك امام مجتبی عليه السلام، احوالپرسی كنم. نوعاً احوالپرسی عرب با اين جمله شروع می شود «كيف أصبحت» يعنی حالتان چطور است؟ كلمه «أَصْبَحَ» در جمله قرار دارد كه ريشه اش صبح است، ولی اگر بخواهند معنا كنند، معنی آن همين احوالپرسی عمومی می شود. عرض كرد: «كيف أصبحت يابن رسول الله» حالتان چطور است؟
طبيعتاً كسانی كه اهل ايمان و اسلام هستند، در جواب احوالپرسی افراد، به جمله زيبای پرمغز تكيه می كنند، يا می گويند، «الْحَمْدُ لِلَّهِ» و يا می گويند «الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ». اما وقتی به وجود مبارك حضرت مجتبی عليه السلام می گويد: حال شما چطور است؟ امام سير زيبايی از وضع كل انسان های عالم را از زمان آدم عليه السلام تا آخرين نفر در جواب احوالپرسی بيان می كند كه در حقيقت می خواهند بگويند كه حال تك تك مردان و زنان عالم از زمان آدم عليه السلام تا برپا شدن قيامت، كه خود من هم
______________________________ (1)- آل عمران (3): 45؛ «يقيناً خدا تو را به كلمه ای از سوی خود كه نامش مسيح عيسی بن مريم است مژده می دهد.»
(2)- من لايحضره الفقيه: 4/ 404، حديث 5873؛ «وَ رَوَی الْمُفَضَّلُ بْنُ عُمَرَ عَنِ الصَّادِقِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ أَبِيهِ عَنْ جَدِّهِ عليه السلام قَالَ قِيلَ لِلْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ عليه السلام كَيْفَ أَصْبَحْتَ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ قَالَ أَصْبَحْتُ وَ لِيَ رَبٌّ فَوْقِي وَ النَّارُ أَمَامِي وَ الْمَوْتُ يَطْلُبُنِي وَ الْحِسَابُ مُحْدِقٌ بِي وَ أَنَا مُرْتَهَنٌ بِعَمَلِي لَاأَجِدُ مَا أُحِبُّ وَ لَاأَدْفَعُ مَا أَكْرَهُ وَ الْأُمُورُ بِيَدِ غَيْرِي فَإِنْ شَاءَ عَذَّبَنِي وَ إِنْ شَاءَ عَفَا عَنِّي فَأَيُّ فَقِيرٍ أَفْقَرُ مِنِّي.» اين حكايت و روايت در كتب حديثی ما درباره امام حسين عليه السلام آمده است.
