تواضع و آثار آن، ص: 24

موعظه پروردگار به بندگان

هنگامی كه پروردگار می خواهد مردم را موعظه كند، با همين لحن نرم، گرم، غرق در رقّت و محبّت و دلسوزی موعظه می كند:

«إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَ الْإِحْسانِ وَ إِيتاءِ ذِي الْقُرْبی وَ يَنْهی عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْكَرِ وَ الْبَغْيِ يَعِظُكُمْ» «2»

من با لحن خود، كه همراه با محبت، رحمت و دلسوزی است، شما را دعوت به عدالت، احسان و هزينه كردن مال خود، برای اقوام فقيرتان می كنم و شما را از فحشا و منكر و بغی نهی می كنم، شما را موعظه می كنم؛ زيرا شما را دوست دارم، در موعظه محبّت موعظه كننده به موعظه شونده بايد موج بزند:

«وَ لا يَرْضی لِعِبادِهِ الْكُفْرَ» «3»

بندگانم، ناسپاسی شما را نمی پسندم، اگر ناسپاس شويد، به خودتان ضرر می زنيد و در موعظه ديگر پروردگار می فرمايد:

«إِنْ أَحْسَنْتُمْ أَحْسَنْتُمْ لِأَنْفُسِكُمْ وَ إِنْ أَسَأْتُمْ فَلَها» «4»

بندگان من اگر خوبی كنيد، به خودتان خوبی كرده ايد، و اگر بدی كنيد، باز برگشت و ضرر بدی به خودتان است، من بدی شما را نمی پسندم. «5»

______________________________
(1)- صابر همدانی.

(2)- نحل (16): 90؛ «به راستی خدا به عدالت و احسان و بخشش به خويشاوندان فرمان می دهد، و از فحشا و منكر و ستم گری نهی می كند. شما را اندرز می دهد.»

(3)- زمر (39): 7؛ «و كفر را برای بندگانش نمی پسندد.»

(4)- اسراء (17): 7؛ «اگر نيكی كنيد به خود نيكی كرده ايد، و اگر بدی كنيد به خود بدی كرده ايد.»

(5)- مستدرك الوسائل: 12/ 121، باب 85، باب وجوب الاستغفار من الذنب، حديث 13684؛ «وَ سُئِلَ عَنِ الْخَيْرِ فَقَالَ عليه السلام لَيْسَ الْخَيْرَ أَنْ يَكْثُرَ مَالُكَ وَ وَلَدُكَ وَ لَكِنَّ الْخَيْرَ أَنْ يَكْثُرَ عِلْمُكَ وَ يَعْظُمَ حِلْمُكَ وَ أَنْ تُبَاهِيَ النَّاسَ بِعِبَادَةِ رَبِّكَ فَإِنْ أَحْسَنْتَ حَمِدْتَ اللَّهَ وَ إِنْ أَسَأْتَ اسْتَغْفَرْتَ اللَّهَ.»