عقل: محرم راز ملكوت، ص: 488

پرنده كشيدم، رودخانه كشيدم، و ...، اما نمی توانستم آن ها را به كسی نشان بدهم، ازبس كه نازيبا بود. با وجود اين، به تلاش خود ادامه دادم.

ايشان پدر خود را نيز به من معرفی كرد. او را می شناختم. از عالمان ورزيده تهران به شمار می آمد كه بر علوم غريبه تسلط داشت و عكسشان را در كتاب ها ديده بودم. روحانی جوان سپس تابلويی را به من نشان داد و گفت: اين چاپ است يا خط است؟ گفتم: نمی دانم! گفت: پس از مدتی، يك روز پدرم را به خانه آوردم و روی صندلی نشاندم. نگاهش كردم و عكسش را كشيدم. بعد عكس چاپی پدر خود در كتاب را آورد و گفت: آيا اين عكس با اين عكس فرق می كند؟ گفتم: نه!

او افزود: زمانی ديدم دلم می خواهد شعر بگويم، درحالی كه يك خط شعر هم بلد نبودم. شروع كردم به كلمات را كنار هم گذاشتن، ولی خودم از شعرهايم خنده ام می گرفت، با اين حال نااميد نشدم. اين بود تا فرصتی پيش آمد با دوستان به بندر انزلی سفر كنم. در آن سفر، تا صبح در كنار امواج خروشان و نوای گوش نواز دريا، درحالی كه ستارگان آسمان به زيبايی چشمك می زدند به سر بردم و سرانجام شاعر شدم.

يكی از شعرهای دوران پختگی او در شاعری كه درباره حضرت سيد الشهدا، عليه السلام، و در بارگاه آن حضرت سروده اين است:

از آنچه گفته شد نتيجه می گيريم كه نابغه كسی است كه قدرت تحمل را در خود پرورش داده است. بر اين اساس، هركسی می تواند نابغه