عقل: محرم راز ملكوت، ص: 98

و لا تقتلوا أولادكم من إملاق نحن نرزقكم و إياهم و لا تقربوا الفواحش ما ظهر منها و ما بطن و لا تقتلوا النفس التی حرم اللّه إلا بالحق ذلكم وصاكم به لعلكم تعقلون* و لا تقربوا مال اليتيم إلا بالتی هی أحسن حتی يبلغ أشده و أوفوا الكيل و الميزان بالقسط لا نكلف نفسا إلا وسعها و إذا قلتم فاعدلوا و لو كان ذا قربی و بعهد اللّه أوفوا ذلكم وصاكم به لعلكم تذكرون».

بگو: بياييد تا آنچه را پروردگارتان بر شما حرام كرده بخوانم: اين كه چيزی را شريك او قرار مدهيد، و به پدر و مادر نيكی كنيد، و فرزندانتان را از ترس تنگدستی نكشيد، ما شما و آنان را روزی می دهيم، و به كارهای زشت چه آشكار و چه پنهانش نزديك نشويد، و انسانی را كه خدا محترم شمرده جز به حق نكشيد؛ خدا اين گونه به شما سفارش كرده تا بينديشيد.

و به مال يتيم كز به روشی كه نيكوتر است نزديك نشويد تا به حدّ بلوغ بدنی و عقلی خود برسد، و پيمانه و ترازو را براساس عدالت و انصاف كامل و تمام بدهيد؛ هيچ كس را جز به اندازه توانش تكليف نمی كنيم؛ و هنگامی كه سخن گوييد، عدالت ورزيد هرچند درباره خويشان باشد، و به پيمان خدا وفا كنيد؛ خدا اين گونه به شما سفارش كرده تا پند گيريد.

آيه نخست با عبارت «قل تعالوا ما حرّم ربّكم عليكم» آغاز می شود.

يعنی حبيب من، به مردم بگو بيايند. البته، نه آمدنی از نوع آمدن با پا- زيرا وقتی آن ها با پا می آمدند، به گفته قرآن در جلسات شبانه شان عليه پيغمبر توطئه می كردند [2] و می گفتند اين فرد انسان دروغ پردازی است و هنر دروغ پردازی قوی ای دارد [3]- بلكه آمدنی با دل و با عقل. كسی كه با دل و عقل به جانب قرآن می آيد به يقين دلداده قرآن می شود و عقلش تسليم كتاب خدا می گردد؛ مثل امير المؤمنين، فاطمه زهرا، سلمان، مقداد، عمار، سميه، ياسر، ابو رافع، حمزه سيد الشهداء و ... اين عده عاقلانی بودند كه با گوش عقل به آيات قرآن گوش می سپردند و با قدرت قلب