عقل: محرم راز ملكوت، ص: 390

«يحبّ من يحبّ خالقه».

عشق اين بزرگواران نسبت به پروردگارشان خيلی شديد است؛

«إن الذين آمنوا أشدّ حبّا اللّه». [21]

آنان كه ايمان آورده اند، محبت و عشقشان به خدا بيشتر و قوی تر است.

آنان، بر اثر اين محبت شديد، خدا را معبود خود گرفته اند و از طريق اين محبت و معبود گرفتن خدا به تمام كمالات راه پيدا می كنند. اين غير از آن محبت افراطی به غير خداست كه رفتار انسان را وارونه می كند و به جانب بی نهايت بطلان و انحطاط سوق می دهد. [22] اهل زهد، بعد از خدا، اگر بخواهند به كسی عشق بورزند، به همين دوستان و عاشقان خدا عشق می ورزند:

«يحبّ من يحبّ خالقه».

فقط به دوستان و عاشقان و ياران و حزب خدا عشق می ورزند.

جبرئيل گفت: يا رسول اللّه، هنگامی بر دل اين ها نظر كنی، خواهی ديد كه خدا، انبيا، ائمه و اوليايش در دل اينان به صورت نور حاضر هستند؛ نوری كه اعمال و اخلاقشان را جهت می دهد.

اين گروه از مردم در طول تاريخ در هر شرايط و موقعيتی خود را از گزند وسوسه های مادی و زمينی حفظ كرده اند و برايشان فرقی نداشته كه در چه شرايطی از زمان زندگی می كنند. حوادث و جريان های زمانه نه مانعی برای آن ها در توجه به معبود حقيقی بوده و نه بندی برای به اسارت كشيدن آن ها محسوب می شده است. حال، می خواهيد دنيا پر از ماهواره و سايت های باطل يا مملو از فساد باشد می خواهيد نباشد.

هم اكنون، بخشی از تباهی مملكت ما در زمينه روابط پسران و دختران، مردان و زنان، و فساد مكان هايی نظير پارك ها، مراكز آموزشی و ... ريشه در محبت افراد جامعه به فرهنگ غربی دارد؛ فرهنگی كه آميزه ای است از يهوديت و مسيحيت باطل و يا مركب از صهيونيسم و لائيسم