عقل: محرم راز ملكوت، ص: 360

از پروردگار با درهم و دينار او خريده و ضمانت كرده بودند، در عالم برزخ به او مرحمت شد. [29]

«الذين قالوا ربنا اللّه ثم استقاموا تتنزل عليهم الملائكه الا تخافوا و لا تحزنوا و أبشروا بالجنة التی كنتم توعدون». [30]

بی ترديد كسانی كه گفتند: پروردگار ما خداست؛ سپس [در ميدان عمل بر اين حقيقت ] استقامت ورزيدند، فرشتگان بر آنان نازل می شوند [و می گويند:] مترسيد و اندوهگين نباشيد و شما را به بهشتی كه وعده می دادند، بشارت باد.

ملائكه رحمت در لحظه مرگ بهشت را به محتضر نشان می دهند و می گويند: اين همان جايگاهی است كه در دنيا به تو وعده می دادند، اكنون می خواهيم تو را در آن وارد كنيم.

پس، با پول می شود مسكن بهشت، رضای پروردگار، دل خوشی پيغمبر، صلی اللّه عليه و آله، و ائمه اطهار، عليهم السلام، را خريد، [31] ولی بخيل خودش را با دست خود از همه اين فيض ها محروم می كند؛ يعنی اگر ما صدای ذات بخيل را گوش بدهيم، خواهيم شنيد كه می گويد: من بهشت و خانه بهشتی و رضای خدا و پيغمبر و امام و رشد و نموّ مالم را نمی خواهم. [32] اين حرف باطن بخيل است. آن كه با قرآن آشناست اين صدا را از درون بخيل می شنود. كلام خدا گوش انسان را باز می كند تا خيلی صداهای مثبت و منفی را بشنود. اما قلب خود بخيل آن قدر محجوب و تاريك شده است كه صدای درون خودش را هم نمی شنود.

با ملاحظه آيه ذيل دانسته می شود كه بخيل چه محروميت سنگينی را برای خودش رقم می زند:

«الذين ينفقون اموالهم فی سبيل اللّه كمثل حبة انبتت سبع سنابل فی كلّ سنبلة مئة حبّة و اللّه يضاعف لمن يشاء و اللّه واسع عليم». [33]

مثل آنان كه اموالشان را در راه خدا انفاق می كنند، مانند دانه ای است كه