عقل: محرم راز ملكوت، ص: 395

نقل شده است كه شخصی پيغمبر اكرم، صلی اللّه عليه و آله، را در مكاشفه ای ملاقات كرد و از ايشان پرسيد: چه كنم در قيامت كاری به كارم نداشته باشند؟ حضرت فرمود: اگر چنين می خواهی، لب فروبند. [29]

توجه به اين واقعيات روشن می سازد كه سخن گفتن چه مسئوليت سنگينی دارد. شايد برای همين است كه بزرگان همواره برای سكوت فضيلتی بيش از كلام قائل شده اند.

ما نيز بايد به اين نكته واقف باشيم كه انبيا و اوليای خدا بيش از ما شايستگی سخن گفتن داشتند، ولی كم لب به سخن می گشودند، چون وقوف كامل به مسئوليت سخن گفتن داشتند. نود درصد حرف های ما مستوجب آتش دوزخ است، چراكه افسار سخنمان را در دست نداريم و آن را اغلب به دست شيطان می سپاريم. آن ده درصد ديگر نيز بر ما بخشوده می شود وگرنه تمام حرف های ما گناه آلود است و ما را مستحق عقوبت می كند. پس بايد لب از سخن فروبنديم و همواره سعی كنيم سراپا گوش باشيم و بشنويم و اطاعت كنيم؛ چنان كه قرآن می فرمايد:

«آمن الرسول بما انزل اليهم من ربه و المؤمنون كل آمن باللّه و ملائكته و كتبه و رسله لا نفرق بين احد من رسله و قالوا سمعنا و اطعنا». [30]

پيامبر به آنچه از پروردگارش به او نازل شده ايمان آورده، و مؤمنان همگی به خدا و فرشتگان و كتاب ها و پيامبرانش ايمان آورده اند و براساس ايمان استوارشان گفتند: ما ميان هيچ يك از پيامبران او فرق نمی گذاريم. و گفتند:

شنيديم و اطاعت كرديم.

وقتی سخنانم به پايان رسيد و از منبر فروآمدم، نزد او نشستم. نشان بزرگی و عظمت او ناصيه اش پيدا بود و من آن را حس می كردم.

بدان آشنای بدان هستند و از خوبان هيچ درك نمی كنند. خوبان نيز در