عقل: محرم راز ملكوت، ص: 496

باری، آتش گناه ممكن است ساختمان انسانيت را بسوزاند و مرد و زن گناهكار را از چارچوب انسانيت خارج كند و در زمره فاسقان [8] قرار دهد. خداوند در قرآن كريم درباره گناهكاران می فرمايد:

«و لقد ذرأنا لجهنم كثيرا من الجن و الانس لهم قلوب لا يفقهون بها و لهم أعين لا يبصرون بها و لهم آذان لا يسمعون بها أولئك كالانعام بل هم أضل أولئك هم الغافلون». [9]

و مسلما بسياری از جنيّان و آدميان را برای دوزخ آفريده ايم، زيرا آنان را دل هايی است كه به وسيله آن معارف الهی را در نمی يابند، و چشمانی است كه توسط آن حقايق و نشانه های حق را نمی بينند، و گوش هايی است كه به وسيله آن سخن خدا و پيامبران را نمی شنوند، آنان مانند چهارپايانند بلكه گمراه ترند؛ اينانند كه بی خبر و غافل از معارف و آيات خدايند.

گناهكاران چشم دارند، ولی بصيرت ندارند و حقيقت بين نيستند:

اجسام، رنگ ها، و ظواهر را می بينند، اما نمی توانند حقايق را مشاهده كنند. ابو جهل و ابو لهب، در طول 35 سال زندگی نزديك با پيامبر، صلی اللّه عليه و آله، نتوانستد پيامبر را پيامبر ببينند. بنابراين، ايشان را «يتيم» خطاب می كردند و به آزار ايشان می پرداختند و بدين ترتيب می خواستند او را خوار كنند. در مقابل آنان سلمان فارسی بود كه در اولين برخورد با پيامبر به او ايمان آورد.

قرآن كريم می فرمايد:

«و لهم آذان لا يسمعون بها».

ابو طالب و ابو لهب هر دو عموی پيامبر بودند و هر دو سال ها آيات قرآن را از زبان پيامبر، صلی اللّه عليه و آله، شنيدند، ولی يكی گوش كرد و ديگری گوش نكرد. شنيدن حرف حق با پذيرفتن آن متفاوت است؛ يعنی ممكن است كسی سخن حق را بشنود، اما آن حرف را گوش