عقل: محرم راز ملكوت، ص: 156

«الدنيا مزرعة الاخرة». [1]

محصول يك زمين از خود آن زمين جدايی ندارد. درختان باغ ها، صيفی جات جاليزارها، و حبوبات مزارع، در حقيقت، نتيجه زمين هايی هستند كه در آن ها رشد كرده اند و حاصل همان خاكند. قرآن مجيد آيه ای دارد كه در اين جا ذكرش خيلی بجاست. می فرمايد:

«و البلد الطيب يخرج نباته باذن ربّه». [2]

و زمين پاك است كه گياهش به اذن پروردگارش بيرون می آيد.

محصول سرزمينی كه پاك و سالم و خوبد است گياهی الهی و محصولی خدايی است. محصول درست و سالمی است. اين همان زمينی است كه به فرموده پروردگار يك دانه گندم را به 700 دانه مثل خودش تبديل می كند. در اواخر سوره مباركه بقره می خوانيم:

«كمثل حبّة أنبتت سبع سنابل فی كلّ سنبلة مئة حبّة». [3]

مانند دانه ای است كه هفت خوشه بروياند، در هر خوشه صد دانه باشد.

يك دانه سيب را در سرزمينی پاك و مستعدّ و آماده می كارند و پس از چندی تبديل به يك درخت می شود و سالی چند صد سيب می دهد. در حالی كه اين درخت روزی همان دانه سياه كم وزن بوده است، ولی به سبب استعداد و سلامت و پاكی زمين تبديل به درخت پر محصولی شده است كه مردم با رغبت و شوق محصول آن را می خرند و وقتی از آن می خورند، هم لذت می برند و هم برای بدنشان مفيد است.

اين آيه، به واقع، خيلی زيباست! نكته مهم موجود در آن نيز اين است كه می فرمايد: چيزی كه زمين پاك و مستعد و آماده می روياند تنها به اذن و اجازه پروردگار است؛ يعنی محصول به دست آمده گياهی الهی و خدايی، درختی سالم، و بونه به درد بخوری است كه سراسر منفعت است. در عوض، زمين ناپاك: