عقل: محرم راز ملكوت، ص: 5
طرف عبادت پروردگار هدايت می شود. باری، انسان عاقل درباره خدا، انسان، و جهان می انديشد و به تحليل و ارزيابی هريك از آن ها می پردازد تا به اين نتيجه می رسد كه در اين عالم، كه سفره ای بی نقص از نعمت های شگفت انگيز خدا به شمار می آيد، مخلوق و ميهمان پروردگار است. بنابراين، لازم است عبد و بنده خدای متعال باشد. او به اين نكته می انديشد كه برای چه بايد در مقابل غير خدا تعظيم كند؟ برای چه در مقابل هر شاهی، هر وزيری، هر وكيلی، هر اربابی، و هر ثروتمندی سر تعظيم فروبياورد؟ مگر نه اين است كه آن ها هم مانند ديگر انسان ها وظيفه دارند در مقابل صاحب حقيقی عالم سر تعظيم فروآورند؟ بدين ترتيب، او نتيجه می گيرد كه اگر به موجودی هم مرتبه يا كم مرتبه تر از خود تسليم شود، ديگر كمال زيان را ديده است. آری، جماد و نبات، طلا و نقره، مال و ثروت، و مقام و شهرت همگی در مرتبه ای پايين تر از انسان قرار دارند و عاقل خود را بنده آن ها قرار نمی دهد.
خداوند در قرآن، خطاب به پيامبر اكرم، صلی اللّه عليه و آله، می فرمايد:
«قل إنما أنا بشر مثلكم يوحی إلی أنما إلهكم إله واحد فمن كان يوجو لقاء ربه فليعمل عملا صالحا و لا يشرك بعبادة ربه أحدا». [7]
بگو: جز اين نيست كه من هم بشری مانند شمايم كه به من وحی می شود كه معبود شما فقط خدای يكتاست. پس، كسی كه ديدار پاداش و مقام قرب پروردگارش را اميد دارد، بايد كاری شايسته انجام دهد و هيچ كس را در پرستش پروردگار شريك نكند.
همه انسان ها در مقامات انسانی يكی هستند. حال، اين افراد هريك شغلی دارند: يكی شاه است، نفر بعدی رئيس جمهور است، يك نفر وكيل است، و ديگری وزير. اين كه شغل مهم داشتن نمی تواند برای كسی امتياز به حساب آيد و همه موجودات مخلوق پروردگار و هم مرتبه هستند از طريق عقل فهميده می شود:
