عقل: محرم راز ملكوت، ص: 136

[به شعب ابو طالب رفتند، ابو لهب از قريشيان پشتيبانی كرد. گفته شده است كه وی در ميان آن دسته از سران مشركان بود كه تصميم گرفتند كه پيامبر را شبانه و پنهانی در بستر خويش به قتل رسانند. پس از فوت ابو طالب و خديجه، ابو لهب كه اينك بر بنی هاشم رياست يافته بود، نخست تصميم گرفت، به ظاهر برای مدتی از پيامبر (ص) در برابر تعرض قريشيان حمايت كند، ولی بعدا چون نظر پيامبر (ص) در مورد ايمان عبد المطلب دانست، از آن رأی بازگشت و همچنان به ناسزاگويی و تكذيب پيامبر (ص) ادامه داد.

پس از هجرت پيامبر (ص)، او به سبب بيماری نتوانست در جنگ بدر شركت كند، ولی به جای خود، عاص بن هشام بن مغيره را فرستاد كه از ابو لهب دينی به گردن داشت و ابو لهب به همين سبب بدهكاری او را بخشيد. رواياتی از رفتار شگفت او پس از شنيدن خبر شكست قريشيان نقل شده است، اما وی كه به بيماری پوستی سختی مبتلا بود، 7 روز پس از واقعه بدر درگذشت. قريشيان جسد او را، شايد از بيم سرايت بيماری، به بيرون مكه بردند و بر آن سنگ انباشتند. ابن بطوطه در بيرون مكه، قبر منسوب به او را ديده بوده است.

تصريح به نام ابو لهب در قرآن كريم و ذم شديد او، بعدها گاه موجب برخی نزاع ها و اظهارنظر شد.

پسران ابو لهب نيز، بعدها در فتح مكه مسلمان شدند و در پيكارهای طائف و حنين شركت كردند و نسل او از طريق پسرانش ادامه يافت.

منبع: دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج 6، مدخل ابو لهب. با اندكی تصرف و تلخيص.]

[ (8). مسد، 2؛ آيات 76- 81 سوره قصص هم سرنوشت قارون را در اين باره بيان می كند.]

[ (9). أنبياء 69: «قلنا يا نار كونی بردا و سلاما علی إبراهيم».]

[ (10). أنبياء، 87- 88: «و ذا النون إذ ذهب مغاضبا فظن أن لن نقدر عليه فنادی فی الظلمات أن لا إله إلا أنت سبحانك إنی كنت من الظالمين* فاستجبنا له و نجيناه من الغم و كذلك ننجی المؤمنين»؛ صافات، 139- 146: «و إن يونس لمن المرسلين* إذ]