تواضع و آثار آن، ص: 78

اين چاقو خيلی زيبا بود، به نظرم جالب آمد، چاقو را در جيبم گذاشتم و بردم، الان هم اين چاقو در شكاف خانه، طبقه دوم، زير فلان جنس است و صاحبش هم زنده است، تو را به جان سيدالشهداء برو اين چاقو را بگير و به صاحبش برگردان، اينجا به من گفتند: تا مال به صاحبش بر نگردد، اين نيش زدن تا قيامت ادامه دارد. تخلف در حقوق مردم، گناه سنگينی است. تبعاتش تا قيامت می ماند، حالا وارث گاهی نمی داند كه انسان در عمرش چه كرده كه بيايد آدم را نجات بدهد.

گفت: بيدار شدم و به خانه اش رفتم و در را زدم و آدرس چاقو را دادم، رفتند چاقو را آوردند و من به صاحبش برگرداندم، در فكرش بودم، شب جمعه بعد هم بعد از زيارت أبی عبدالله الحسين او را در خواب ديدم و مرا دعا كرد و گفت: تمام شد، از آن لحظه ای كه چاقو به صاحبش برگشت ديگر كاری به كار من ندارند. اين «الاستعداد بالموت» است.

امام علی عليه السلام می فرمود: «كفی بالموت واعظاً» «1» پيامبر گرامی اسلام صلی الله عليه و آله همواره مردم را به تشييع جنازه و رفتن به قبرستان تشويق می كردند. «2» والسلام عليكم و رحمة الله و بركاته

______________________________
(1)- وسائل الشيعة: 2/ 436، حديث 2576؛ «الْحَسَنُ بْنُ مُحَمَّدٍ الطُّوسِيُّ فِي مَجَالِسِهِ بِإِسْنَادٍ تَقَدَّمَ فِي كَيْفِيَّةِ الْوُضُوءِ فِي كِتَابِ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ عليه السلام إِلَی مُحَمَّدِ بْنِ أَبِي بَكْرٍ وَ أَهْلِ مِصْرَ قَالَ وَ أَكْثِرُوا ذِكْرَ الْمَوْتِ عِنْدَ مَا تُنَازِعُكُمْ إِلَيْهِ أَنْفُسُكُمْ مِنَ الشَّهَوَاتِ وَ كَفَی بِالْمَوْتِ وَاعِظاً وَ كَانَ رَسُولُ اللَّهِ ص كَثِيراً مَا يُوصِي أَصْحَابَهُ بِذِكْرِ الْمَوْتِ فَيَقُولُ أَكْثِرُوا ذِكْرَ الْمَوْتِ فَإِنَّهُ هَادِمُ اللَّذَّاتِ حَائِلٌ بَيْنَكُمْ وَ بَيْنَ الشَّهَوَات.»

(2)- مستدرك الوسائل: 2/ 294، باب 2، استحباب تشييع الجنازة و الدعا، حديث 2009؛ «رَوَی أَبِي عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عليه السلام أَنَّ الْمُؤْمِنَ إِذَا أُدْخِلَ قَبْرَهُ يُنَادَی أَلَا إِنَّ أَوَّلَ حِبَائِكَ الْجَنَّةُ وَ أَوَّلَ حِبَاءِ مَنْ تَبِعَكَ الْمَغْفِرَةُ وَ قَالَ عليه السلام لَاتَتْرُكْ تَشْيِيعَ جَنَازَةِ الْمُؤْمِنِ فَإِنَّ فِيهِ فَضْلًا كَثِيراً.»