عرفان در سوره يوسف، ص: 154

تجلی خدا در وجود پيامبر صلی الله عليه و آله و ائمه عليهم السلام

او خودش فرموده است كه ذكر، جلوه محبوب است.

«انّ الله سبحانه وتعالی جعل الذكر جلاءً للقلوب»

اصلًا وجود حضرت صلی الله عليه و آله ذكر الله بود؛ چون ذكر جلای قلوب است، آينه وجود ايشان جلوه گاه صفات و افعال شده بود. به اين خاطر فرمود: هر كس مرا ببيند، خدا را ديده است.

اهل تسنن از ابن عباس نقل می كنند. همه آنها ابن عباس را قبول دارند؛ يعنی هر چه ابن عباس گفته، در كتاب های خود نوشته اند. گفته های او نيز مثبت است، ابن عباس گفته است: من گوينده را نديدم، فقط صدا را شنيدم كه داشت فرياد می زد:

«ايّها الناس» هر كس می خواهد با خدا بيعت كند و دست در دست خدا بگذارد، با حضرت ابی عبدالله الحسين عليه السلام بيعت كند. «1» اين «يد الله» است. اهل تسنن نوشته اند: اميرالمؤمنين عليه السلام در طواف كعبه، جوانی را ديد كه دارد چشم چرانی می كند، فرمود: چرا به ناموس مردم چشم داری؟ برای اين كه هميشه يادش باشد كه چشم چرانی چقدر زشت است، محكم به گوش او سيلی زد. فرمود: تو بين كعبه و مقام آمدی، چطور در خانه خدا، در مسجد الحرام، چشم چرانی كردی؟

اگر كعبه و مسجد الحرام نبود كه حضرت نمی زدند. زدند كه او بفهمد اينجا

______________________________
(1)- بحار الأنوار: 44/ 185، باب 25؛ «عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ قَالَ رَأَيْتُ الْحُسَيْنَ عليه السلام قَبْلَ أَنْ يَتَوَجَّهَ إِلَی الْعِرَاقِ عَلَی بَابِ الْكَعْبَةِ وَ كَفُّ جَبْرَئِيلَ فِي كَفِّهِ وَ جَبْرَئِيلُ يُنَادِي هَلُمُّوا إِلَی بَيْعَةِ اللَّهِ عز و جل وَ عُنِّفَ ابْنُ عَبَّاسٍ عَلَی تَرْكِهِ الْحُسَيْنَ عليه السلام فَقَالَ إِنَّ أَصْحَابَ الْحُسَيْنِ لَمْ يَنْقُصُوا رَجُلًا وَ لَمْ يَزِيدُوا رَجُلًا نَعْرِفُهُمْ بِأَسْمَائِهِمْ مِنْ قَبْلِ شُهُودِهِمْ وَ قَالَ مُحَمَّدُ بْنُ الْحَنَفِيَّةِ وَ إِنَّ أَصْحَابَهُ عِنْدَنَا لَمَكْتُوبُونَ بِأَسْمَائِهِمْ وَ أَسْمَاءِ آبَائِهِم.»