عرفان در سوره يوسف، ص: 315

پروردگار به او نشانه داد. به مسافرت می رفت. آمد رو به روی مؤمن- در اين متن دارد: مؤمن- گفت: سر خود را پايين بياور، مطلبی آهسته به تو بگويم، گفت: من ملك الموت هستم. مؤمن گفت: فدايت بشوم. هيچ محبوبی به اندازه تو فراقش برای من طولانی نبوده است. چقدر مشتاق بودم كه تو را ببينم.

گفت: به من اجازه داده اند كه به تو مهلت دهم، می خواهی نزد خانواده ات بروی و خداحافظی كنی؟ يا كار نيمه تمامی داری؟ گفت: نه. هيچ جا نمی خواهم بروم.

مرا زودتر برای لقای محبوب ببر. گفت: آماده ای من جان تو را بگيرم؟ گفت: آری.

گفت: چيزی از من بخواه. گفت: قدرتش را به تو داده اند كه چيزی از تو بخواهم؟

ملك الموت گفت: آری. گفت: پس به من مهلت بده تا وضو بگيرم، رو به قبله بايستم، در برابر حضرت حق، تو مواظب باش، وقتی به سجده رفتم، جانم را بگير.

سرمايه مؤمن در هنگام مرگ

يكی از بهترين شعرهايی كه در دوره عمرم ديده ام، اين يك خط شعر است:

حافظ غزل خيلی زيبايی دارد، می گويد:

______________________________
(1)- باباطاهر عريان.