عرفان در سوره يوسف، ص: 188

گروهی از بيماران، بيمارانی هستند كه منشأ بيماری آنان نفس است؛ يعنی كشش های متراكم مادّی آنها را به پول، مقام، شهوات، غرايز بی مهار و اميال بی حد زنجير كرده است و بنا ندارند كه هيچ دارويی را برای علاج بيماری خود مصرف كنند.

2- بيمار دل

بيماری گروه دوم از ناحيه قلب و دل است. دل چهره ملكوتی دارد، نه چهره مادی.

حكما می گويند: هر كس گناه كرد و به او گفتند: چرا گناه می كنی؟ می گويد: دلم می خواهد، او دروغ می گويد؛ چون دل اهل اين حرف ها نيست. گناه از دل نيست.

پرده ها را كنار بزن، به حرف دل گوش بده، فقط از دل صدای خدا می آيد. «1»

نجوای الهی دل

دل مانند نی پروردگار است كه با الهام و وحی در آن می دمد:

______________________________
(1)- بحار الأنوار: 58/ 23؛ «وَ أَمَّا الْحَدِيثُ فَمَا رَوَی النُّعْمَانُ بْنُ بَشِيرٍ قَالَ سَمِعْتُهُ صلی الله عليه و آله يَقُولُ أَلَا وَ إِنَّ فِي الْجَسَدِ مُضْغَةً إِذَا صَلَحَتْ صَلَحَ الْجَسَدُ كُلُّهُ وَ إِذَا فَسَدَتْ فَسَدَ الْجَسَدُ كُلُّهُ أَلَا وَ هِيَ الْقَلْبُ.»

الكافي: 2/ 275، حديث 28؛ «قَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ عليه السلام لَاوَجَعَ أَوْجَعُ لِلْقُلُوبِ مِنَ الذُّنُوبِ وَ لَاخَوْفَ أَشَدُّ مِنَ الْمَوْتِ وَ كَفَی بِمَا سَلَفَ تَفَكُّراً وَ كَفَی بِالْمَوْتِ وَاعِظا.»