عرفان در سوره يوسف، ص: 326

اذان الهی بلال

گفت: دختر پيامبر! اكنون می روم و به بلال می گويم. بلال نبود. از راه رسيد. گريه می كرد. عرض كرد: علی جان! با من كاری داريد؟ فرمود: كجا بودی؟ عرض كرد: با اين اوضاع فتنه و فساد با كمال سختی از مدينه و حرم پيامبر صلی الله عليه و آله دل كندم، آرزو می كردم نباشم كه اين اوضاع را ببينم.

عرض كرد: من خيلی راه رفته ام و غصّه می خورم. شب را در بيابان خواب بودم، پيغمبر صلی الله عليه و آله را در عالم خواب ديدم. خيلی غصّه دار بود. عرض كردم: يا رسول الله! چه شده است؟ فرمود: ای بلال! فاطمه اذان می خواهد.

ببينيد چه چيز به چه چيز و كجا به كجا وصل است؟ دل حضرت فاطمه عليها السلام اذان می خواهد، در عالم برزخ به پيامبر صلی الله عليه و آله می گويند: به خواب بلال برو، امر كن برود و برای حبيبه من اذان بگويد. حضور از اين بالاتر؟ حضرت فاطمه عليها السلام اذان بخواهد، خدا بگويد: اذان بگوييد. پيغمبر صلی الله عليه و آله به بلال بگويد و بلال از اين همه راه برگردد تا دستور حضرت را انجام دهد. «1»

______________________________
(1)- من لايحضره الفقيه: 1/ 297، باب الأذان و الإقامة، حديث 907؛ «وَ رُوِيَ أَنَّهُ لَمَّا قُبِضَ النَّبِيُّ صلی الله عليه و آله امْتَنَعَ بِلَالٌ مِنَ الْأَذَانِ وَ قَالَ لَاأُؤَذِّنُ لِأَحَدٍ بَعْدَ رَسُولِ اللَّهِ صلی الله عليه و آله وَ إِنَّ فَاطِمَةَ عليها السلام قَالَتْ ذَاتَ يَوْمٍ إِنِّي أَشْتَهِي أَنْ أَسْمَعَ صَوْتَ مُؤَذِّنِ أَبِي عليه السلام بِالْأَذَانِ فَبَلَغَ ذَلِكَ بِلَالًا فَأَخَذَ فِي الْأَذَانِ فَلَمَّا قَالَ اللَّهُ أَكْبَرُ اللَّهُ أَكْبَرُ ذَكَرَتْ أَبَاهَا عليه السلام وَ أَيَّامَهُ فَلَمْ تَتَمَالَكْ مِنَ الْبُكَاءِ فَلَمَّا بَلَغَ إِلَی قَوْلِهِ أَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللَّهِ شَهَقَتْ فَاطِمَةُ عليها السلام شَهْقَةً وَ سَقَطَتْ لِوَجْهِهَا وَ غُشِيَ عَلَيْهَا فَقَالَ النَّاسُ لِبِلَالٍ أَمْسِكْ يَا بِلَالُ فَقَدْ فَارَقَتِ ابْنَةُ رَسُولِ اللَّهِ صلی الله عليه و آله الدُّنْيَا وَ ظَنُّوا أَنَّهَا قَدْ مَاتَتْ فَقَطَعَ أَذَانَهُ وَ لَمْ يُتِمَّهُ فَأَفَاقَتْ فَاطِمَةُ عليها السلام وَ سَأَلَتْهُ أَنْ يُتِمَّ الْأَذَانَ فَلَمْ يَفْعَلْ وَ قَالَ لَهَا يَا سَيِّدَةَ النِّسْوَانِ إِنِّي أَخْشَی عَلَيْكِ مِمَّا تُنْزِلِينَهُ بِنَفْسِكِ إِذَا سَمِعْتِ صَوْتِي بِالْأَذَانِ فَأَعْفَتْهُ عَنْ ذَلِكَ.»