عرفان در سوره يوسف، ص: 254

مستحب است:

«إِنِّي وَجَّهْتُ وَجْهِيَ لِلَّذِي فَطَرَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ حَنِيفاً وَ ما أَنَا مِنَ الْمُشْرِكِينَ» «1»

«وَجْهِيَ » يعنی همه ذات و وجودم. من از پشت سر می ديدم كه تمام وجود ايشان به نور پيچيده شده است. «الله اكبر» را گفت، گويا صدای اين «الله اكبر» در تمام عالم پيچيد؛ يعنی همه چيز را پشت سر ريختم كه فقط تو بمانی و من. بعد روی جانماز افتاد و از دنيا رفت.

3- نماز، نور مؤمن

پيامبر گرامی اسلام صلی الله عليه و آله در روايتی ديگر می فرمايد:

«الصلاة نور المؤمن» «2» نماز برای مؤمن منبع نور و روشنايی است. اين نور قابل انتقال است، ولی به مؤمن. هر بار كه مؤمن در نماز می رود، نور به او افاضه می شود. خود مؤمن نور دارد، وقتی كه نماز می خواند «نُورٌ عَلی نُورٍ» می شود.

خدا در سوره حديد می فرمايد:

«يَوْمَ تَرَی الْمُؤْمِنِينَ وَ الْمُؤْمِناتِ يَسْعی نُورُهُمْ بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَ بِأَيْمانِهِمْ» «3»

______________________________
(1)- انعام (6): 79؛ «من به دور از انحراف و با قلبی حق گرا همه وجودم را به سوی كسی كه آسمان ها و زمين را آفريد، متوجه كردم و از مشركان نيستم.»

(2)- مستدرك الوسائل: 3/ 92، باب 29، ذيل حديث 3098.

(3)- حديد (57): 12؛ « [اين پاداش نيكو و باارزش در] روزی [است ] كه مردان و زنان باايمان را می بينی كه نورشان پيش رو و از جانب راستشان شتابان حركت می كند.»