عرفان در سوره يوسف، ص: 446

آيات، در همين دنيا برای دارندگان حالات مثبت و اعمال پاك، سند نيز داده است.

در آيه شريفه می فرمايد:

«يُبَشِّرُهُمْ رَبُّهُمْ بِرَحْمَةٍ مِنْهُ وَ رِضْوانٍ وَ جَنَّاتٍ لَهُمْ فِيها نَعِيمٌ مُقِيمٌ» «1»

من در آيات خودم مردم را بشارت می دهم؛ يعنی بمانيد، باشد كه در آينده رحمتم را شامل حال شما كنم.

گاهی خود پاداش را اسم می برد و با فعل مضارع كه حالت وعده دارد، اعلام می كند كه اينان در قيامت به اين پاداش خواهند رسيد.

تضمين پاداش اخروی در دنيا

از عجايب اين آيه شريفه اين است كه پروردگار عالم، اين سه پاداش را با جمله اسميه كه از جملات ادبی عرب است نقل می كند و عنوان ملكيت نيز به آن می دهد؛ هم جمله، جمله اسميه است و هم عنوان، عنوان ملكيت.

البته به نظر می رسد بحث ادبی در آيات شريفه قرآن، گرچه از بار بسيار سنگين علمی برخوردار است، مردم قرآن مجيد را در حدّ خودشان درك خواهند كرد، ولی چون مبحثی است كه ممكن است مقداری خسته كننده باشد و به حوزه های علميه اختصاص دارد، من از آن چشم پوشی می كنم.

فقط به همين دو كلمه قناعت می كنم كه پاداش حالات و اعمال در اين آيات كه در سوره انفال است؛ انفال يعنی غنائم، چه غنائمی بالاتر از اين سه پاداش كه با جمله اسميه و با «لام» ملكيت نقل شده است؛ يعنی به بندگانش دارد می گويد:

من، اكنون كه شما در دنيا و دارای حالات مثبت و اعمال پاك هستيد، اين پاداش ها

______________________________
(1)- توبه (9): 21؛ «پروردگارشان آنان را نزد خود به رحمت و خشنودی و بهشت هايی كه برای آنان در آنها نعمت های پايدار است، مژده می دهد.»