عرفان در سوره يوسف، ص: 461

می آوريم؛ يعنی نماز آنان، نمازی هميشگی است. تا آخر عمر از نماز بيرون نمی روند و زلف زندگی خود را به زلف نماز گره زده اند. همين معنا را در سوره معارج دارد:

«الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلاةَ وَ مِمَّا رَزَقْناهُمْ يُنْفِقُونَ» «1»

همچنين بندگان مؤمن من، دست بسته و بخيل نيستند، بلكه خيلی مشتاقانه، مازاد هر نعمتی كه به آنها عطا كردم، در راه من می پردازند. «2»

زمان اعطای پاداش خدا به مؤمنان

پاداش اين حالات مثبت و اعمال پاك، در اين عالم تنها وعده نيست، بلكه سند ملكی اين پاداش ها را هم اكنون می دهد. سندش در قرآن است.

جمله، جمله اسميه است، نه فعليه. در عربی، جمله اسميه با فعليه خيلی فرق می كند. جمله اسميه اثبات مطلب است؛ يعنی مسأله تمام شده است.

______________________________
(1)- انفال (8): 3؛ «هم آنان كه نماز را برپا می دارند و ازآنچه به آنان روزی داده ايم، انفاق می كنند.»

(2)- الكافي: 2/ 235، باب المؤمن و علاماته و صفاته، حديث 17؛ «عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عليه السلام قَالَ الْمُؤْمِنُ حَلِيمٌ لَايَجْهَلُ وَ إِنْ جُهِلَ عَلَيْهِ يَحْلُمُ وَ لَايَظْلِمُ وَ إِنْ ظُلِمَ غَفَرَ وَ لَايَبْخَلُ وَ إِنْ بُخِلَ عَلَيْهِ صَبَرَ.»

الكافي: 2/ 241، باب المؤمن و علاماته و صفاته، حديث 36؛ «عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ عليه السلام قَالَ مِنْ أَخْلَاقِ الْمُؤْمِنِ الْإِنْفَاقُ عَلَی قَدْرِ الْإِقْتَارِ وَ التَّوَسُّعُ عَلَی قَدْرِ التَّوَسُّعِ وَ إِنْصَافُ النَّاسِ وَ ابْتِدَاؤُهُ إِيَّاهُمْ بِالسَّلَامِ عَلَيْهِمْ.»

وسائل الشيعة: 4/ 58، باب: 13، حديث 4501؛ «ابِي مُحَمَّدٍ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيٍّ الْعَسْكَرِيِّ عليه السلام قَالَ عَلَامَاتُ الْمُؤْمِنِ خَمْسٌ وَ عَدَّ مِنْهَا صَلَاةَ الْإِحْدَی وَ خَمْسِينَ.»

أعلام الدين: 131- 130؛ «و قال عليه السلام: امتحنوا شيعتنا عند ثلاث عند مواقيت الصلاة كيف محافظتهم عليها و عند أسرارهم كيف حفظهم لها من عدونا و عند أموالهم كيف.»