كودكان گاهی به خشم و گه به ناز

از دهان پستان بيندازند باز

دايه پستان چون گذارد در دهن

هين مكن ناز ای انيس جانِ من

رخ مگردان خود تو پستانم بگير

جوشد از پستان من بهر تو شير

خلق طفلانند و باشد دايه او

دايه ای بس مهربان و نرمخو «1»

چون كه موسی باز گشت از كوه طور

طور نی، بل قُلزم زخّار نور

گفت: كافر با كليم اندر اياب

گو پيامم را اگر داری جواب

گفت: موسی آنچه حق فرموده بود

زنگ كفر از باطن كافر زدود

بود گمراهی ز راه افتاده پس

آن جوابش بود آواز جرس

سر به زير انداخت لختی شرمگين

آستين بر چشم و چشمش بر زمين

سر برآورد آن گهی با چشم تر

با دلی پر خون و جانی پر شرر

گفت: ای موسی دهانم دوختی

از پشيمانی تو جانم سوختی

من چه گفتم ای كه روی من سياه

تا ابد از گفت خود افغان و آه