عرفان در سوره يوسف، ص: 203

می كنم. اوليای خدا و آگاهان به قرآن حالًا و عملًا با چهار آيه زندگی می كنند. با زندگی كردن با اين چهار آيه، اصلًا مهم نيست كه شب چگونه به صبح و صبح چگونه به شب می رسد؛ چون اين چهار آيه راه، حال، اخلاق، حيات و ممات ماست.

1- باز كننده درهای خير

آيه اول:

«ما يَفْتَحِ اللَّهُ لِلنَّاسِ مِنْ رَحْمَةٍ فَلا مُمْسِكَ لَها وَ ما يُمْسِكْ فَلا مُرْسِلَ لَهُ و مِنْ بَعْدِهِ وَ هُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ» «1»

تركيب آيه خيلی عجيب است. به خصوص عزيز و حكيمش كه كاملًا در ارتباط با مطالب آيه است. «يفتح» در اينجا يعنی خدا درب هر چه خير را به روی مردم باز كند.

حرف اين است كه درب خير را چه وقت باز می كند؟ دو كليد برای باز كردن دربِ خير در قرآن مجيد نشان داده شده است. اگر اين دو كليد در دست ما نباشد، درهای خير خدايی به روی ما باز نمی شود. نه خير مادی و زمينی و نه خير معنوی.

فكر خود را از خير زمينی بيرون ببريد؛ زيرا خير زمينی را خدا می فرمايد: خير عام است:

«مَتاعاً لَكُمْ وَ لِأَنْعامِكُمْ» «2»

______________________________
(1)- فاطر (35): 2؛ «چون خدا رحمتی را برای مردم بگشايد، بازدارنده ای برای آن نيست، و چون بازدارد، بعد از او فرستنده ای برايش وجود ندارد، و او توانای شكست ناپذير و حكيم است.»

(2)- نازعات (79): 33؛ «تا مايه بهره وری شما و دام هايتان باشد.»