عرفان در سوره يوسف، ص: 322
«عوذ»؛ يعنی پناه، يعنی من در آغوش محبوبم هستم. تو اشتباه گرفته ای. من از اوج حضور معشوق پايين بيايم و در پرده فساد قرار گيرم؟
آن شخصی كه در حضور قرار می گيرد، اين حرف ها را درك می كند. خيلی مهم است كه جوانی در قلّه جوانی، به زيباترين بانوی كاخ بگويد: من در آغوش معنويت معشوق ازل و ابد هستم، آن گاه او را با اين بدن تو، آن هم برای چند دقيقه شهوت حرام معامله كنم؟
سعدی می گويد:
|
دوستان عيب كنندم كه چرا دل به تو بستم |
بايد اول به تو گفتن كه چنين خوب چرايی «1» |
|
حضرت يوسف عليه السلام را عيب می كنند كه جوان به اين زيبايی، در خلوت كاخ،
|
ای كه گفتی مرو اندر پی خوبان زمانه |
ما كجاييم در اين بحر تفكر، تو كجايی |
|
|
عشق و درويشی و انگشت نمايیّ و ملامت |
همه سهل است، تحمل نكنم بار جدايی «2» |
|
هر بلايی می خواهد بيايد، نمی گذارم كه اين بلا پرده فاصله بين من و تو شود كه من از تو غايب شوم.
بروز اثرات حضور از زندان تا پادشاهی
در زندان نيز اين حضور را چقدر زيبا داشت:
______________________________ (1)- يوسف: 23.
(2)- سعدی شيرازی.
