عرفان در سوره يوسف، ص: 240

نداشت، در حجره مانده بود و گاهی درس اخلاق می گفت. حاجی آمد دربِ حجره او را زد، گفت: امشب جايی دعوت داريم، همه می روند، شما نيز تشريف می آوريد؟ گفت: نه. اما اگر بيرون رفتی، نانی برای من بگير و بياور.

طلبه ها به ميهمانی رفتند و شام خوردند و برگشتند. حاجی نيز بيرون رفت و برگشت، دير وقت بود. پيرمرد به حاجی گفت: نان خريدی؟ گفت: مرا ببخش.

يادم رفت. گفت: شام خوردی؟ گفت: بله.

ولايت روزی روح است. گفت: آيا سيری؟ گفت: بله. گفت: پس سير از گرسنه خبر ندارد. من پيرمردم، با يك نان تمام زندگی دنيای من اداره می شود. بعضی ها با كل دنيا اداره نمی شوند. گفت: چگونه انسان فقير گرسنه را از ياد بردی؟ تو می دانی درد گرسنگی چيست؟ به حاجی گفت: الان گرسنه شو، ببين درد گرسنگی يعنی چه؟

حاجی ناگهان به شدّت گرسنه شد، به قدری به او فشار آمد كه هر خوراكيی در حجره بود، خورد، ديد درد گرسنگی برطرف نمی شود، آخر به طرف خوردن حصير زيرپا آمد، دل پيرمرد سوخت. گفت: حال از گرسنگی دربيا. حاجی درآمد.

اين ولايت است؛ يعنی حق تصرف در اشياء.

قرآن و اهل بيت عليهم السلام روزی دهنده مادی و معنوی

به آيه قرآن برگرديم:

«وَ أَسْبَغَ عَلَيْكُمْ نِعَمَهُ ظاهِرَةً وَ باطِنَةً» «1»

تمام نعمت های ظاهری و باطنی را كامل كردم. تمام اعضای شما روزی معنوی دارند، نفس، قلب و روح شما نيز روزی دارند. اين رزق ما كجاست؟ در دو سفره:

______________________________
(1)- لقمان (31): 20؛ «و نعمت های آشكار و نهانش را بر شما فراوان و كامل ارزانی داشته.»