عرفان در سوره يوسف، ص: 174

حضرت مسيح گفت: مگر چه چي ز داری؟ گفت:

«يكون لی قلباً شاكراً و لساناً ذاكراً و بدنی صابراً»

دلم شاكر، زبانم ذاكر و بدنم صابر است. چشم مرا گرفت، چه می دانی؟ اگر نمی گرفت، ممكن بود تا آخر عمر فقط يك بار به نامحرم دوخته شود. عجب نعمتی به من داد. دست مرا گرفت، تا به كسی ظلم نكنم و يا لقمه حرام برندارم. پای مرا گرفت تا به دنبال لذّات جسمی و هوسی نروم.

حضرت عيسی عليه السلام فرمود: روزی تو را چه كسی می دهد؟ «1» گفت: روزی مرا آن كسی می دهد كه هفت آسمان را در فضا معلّق قرار داده است؛ يعنی نگاه نكن كه من چشم ندارم، من همه عالم را با چشم خدا می بينم.

همه اين ها كار دل است، نه دست ما اين كاره است، نه گوش و نه بدن ما.

اميرالمؤمنين عليه السلام می فرمايند:

«ان الله سبحانه وتعالی جعل الذكر جلاءً للقلوب» «2»

______________________________
(1)- بحار الأنوار: 79/ 153، باب 19؛ مسكن الفؤاد عند فقد الأحبة و الأولاد: 96؛ «وَ رُوِي أَنَّ عِيسَی عليه السلام مَرَّ بِرَجُلٍ أَعْمَی أَبْرَصَ مُقْعَدٍ مَضْرُوبِ الْجَنْبَيْنِ بِالْفَالِجِ وَ قَدْ تَنَاثَرَ لَحْمُهُ مِنَ الْجُذَامِ وَ هُوَ يَقُولُ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي عَافَانِي مِمَّا ابْتَلَی بِهِ كَثِيراً مِنْ خَلْقِهِ فَقَالَ لَهُ عِيسَی عليه السلام يَا هَذَا وَ أَيُّ شَيْ ءٍ مِنَ الْبَلَاءِ أَرَاهُ مَصْرُوفاً عَنْكَ فَقَالَ يَا رُوحَ اللَّهِ أَنَا خَيْرٌ مِمَّنْ لَمْ يَجْعَلِ اللَّهُ فِي قَلْبِهِ مَا جَعَلَ فِي قَلْبِي مِنْ مَعْرِفَتِهِ فَقَالَ لَهُ صَدَقْتَ هَاتِ يَدَكَ فَنَاوَلَهُ يَدَهُ فَإِذَا هُوَ أَحْسَنُ النَّاسِ وَجْهاً وَ أَفْضَلُهُمْ هَيْئَةً قَدْ أَذْهَبَ اللَّهُ عَنْهُ مَا كَانَ بِهِ فَصَحِبَ عِيسَی عليه السلام وَ تَعَبَّدَ مَعَه.»

(2)- نهج البلاغة: خطبه 213؛ «يُسَبِّحُ لَهُ فِيها بِالْغُدُوِّ وَ الْآصالِ رِجالٌ لا تُلْهِيهِمْ تِجارَةٌ وَ لا بَيْعٌ عَنْ ذِكْرِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ سُبْحَانَهُ وَ تَعَالَی جَعَلَ الذِّكْرَ جِلاءً لِلْقُلُوب.»