عرفان در سوره يوسف، ص: 389
به ثروت نيز بايد به عنوان ابزار باشد. اگر به پول احترام می كند، برای اين است كه می گويد: تو از نزد محبوب من برای خدمت به من آمده ای، من نوكر تو نيستم.
تو را به من داده اند كه خرج كنم. خانه، مركب، لباس و خوراك، در حدّ شأنم؛ البته شأن، مال خود خداست، ولی به من اجازه داده كه از مال برای خود وسايلی به اندازه شأن و موقعيتم تهيه كنم. برای اين كه زندگيی داشته باشم، بتوانم فرزندان خوبی تربيت كنم و خانواده ام را خوب اداره كنم.
همچنين بتوانم در اين خانه نماز بخوانم، روزه بگيرم، قرآن ياد بگيرم و ياد دهم، نيمه شب در نماز گريه كنم. اين يك بخش استفاده از مال است و بخش ديگر نيز اين است كه بدانم مال را به من داده اند تا به عباد خدا خدمت كنم.
در جلسه ای می روم و می بينم دوستی حالش گرفته است، او را صدا می كنم و می گويم: چرا هر شب كه تو را پای منبر می بينم، كسل و ناراحتی؟ می گويد: شب عيد غدير عروسی دختر من است، اما هنوز جهيزيه اش را نتوانستم بگيرم. بگو: اين كه غصّه ندارد، به همسرت بگو صورت جهيزيه را بنويسد، اين هم آدرس و شماره تلفن من است.
چند روز بعد تمام مايحتاج او را می دادی و می گفتی: من خليفه خدا در مال هستم و مال نيز ابزار است كه خدا به من داده است تا به نيازمندان بدهم. بعد كه اجناس مورد نياز او را دادی، دست او را بگير و ببوس؛ چون به امام زين العابدين عليه السلام عرض كردند: چرا شما وقتی به فقير پول می دهيد، دست او را می بوسيد؟ فرمود: چون دست فقير، دست خداست. ما كه خدا را نمی بينيم تا دستش را ببوسيم، دست فقير را می بوسيم، گويا دست خدا را بوسيده ايم. «1»
______________________________ (1)- وسائل الشيعة: 9/ 434، باب 29، حديث 12416؛ «كَانَ زَيْنُ الْعَابِدِينَ عليه السلام يُقَبِّلُ يَدَهُ عِنْدَ الصَّدَقَةِ فَقِيلَ لَهُ فِي ذَلِكَ فَقَالَ إِنَّهَا تَقَعُ فِي يَدِ اللَّهِ قَبْلَ أَنْ تَقَعَ فِي يَدِ السَّائِلِ.»
وسائل الشيعة: 9/ 434- 435، باب 29، حديث 12420 و 12421؛ «عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عليه السلام مَا مِنْ شَيْ ءٍ إِلَّا وُكِّلَ بِهِ مَلَكٌ إِلَّا الصَّدَقَةُ فَإِنَّهَا تَقَعُ فِي يَدِ اللَّهِ تَعَالَی.»
«كَانَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ عليه السلام إِذَا أَعْطَی السَّائِلَ قَبَّلَ يَدَ السَّائِلِ فَقِيلَ لَهُ لِمَ تَفْعَلُ ذَلِكَ قَالَ لِأَنَّهَا تَقَعُ فِي يَدِ اللَّهِ قَبْلَ يَدِ الْعَبْدِ.»
