ايمان و آثار آن، ص: 4
زين العابدين عليه السلام می فرمايد: اگر خنجری كه سر پدرم را در كربلا جدا كرد، در مملكت قيمت پيدا كند و عتيقه شود و قيمت آن هم خيلی بالا رود، و شمر آن را نزد من به امانت بگذارد، والله روز خواستن آن امانت، آن را سالم به او پس می دهم. «1» اين منش، مكتب دين است، هر چند امروز در جهان خيلی ها دارند به امانت خيانت می كنند، و بالاخره تمدّن فعلی بشر با چنين منش های غلطی سقوط می كند و الان هم دارد سقوط می نمايد، ولی شما با پيروی از مكتب، سعی كنيد چنين نباشيد؛ چون اگر فريب اين زندگی بی قانون و بی قاعده را بخوريد و بگوييد جهان، جهانی نيست كه به امانت خيانت نكند، پس ما هم چنين كنيم، واگر بخواهيد از اين رهنمودهای اسلام دست برداريد، ضرر برای خود شما هست.
نشان سوم: وفای به عهد
نشانه سوم دينداران: می باشد. وابستگان به مكتب الهی، وقتی به كسی وعده می دهند، وعده و امضای خود را محترم می دانند. در ميان رواياتی كه در باب وفای به عهد رسيده «2»، يكی از آن ها خيلی
______________________________ (1) 8. وسائل الشيعه، ج 19، ص 75، حديث 12. وَ عَنْ أَبِی حَمْزَهَ الثُّمَالِیِّ، قَالَ: سَمِعْتُ سَيِّدَ الْعَابِدِينَ عَلِیَّ بْنَ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ عليه السلام يَقُولُ لِشِيعَتِهِ: عَلَيْكُمْ بِأَدَاءِ الْأَمَانَهِ فَوَ الَّذِی بَعَثَ مُحَمَّداً بِالْحَقِّ نَبِيّاً لَوْ أَنَّ قَاتِلَ أَبِیَ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِیٍّ عليه السلام ائْتَمَنَنِی عَلَی السَّيْفِ الَّذِی قَتَلَهُ بِهِ لَأَدَّيْتُهُ إِلَيْهِ، وَ فِی الْخِصَالِ بِإِسْنَادِهِ الْآتِی عَنْ عَلِیٍّ عليه السلام فِی حَدِيثِ الْأَرْبَعِمِائَهِ، قَالَ: أَدُّوا الْفَرِيضَهَ وَ الْأَمَانَهَ إِلَی مَنِ ائْتَمَنَكُمْ وَ لَوْ إِلَی قَتَلَهِ أَوْلَادِ الْأَنْبِيَاءِ.
(2) 9. در موضوع لزوم وفای به وعده، علاوه بر روايتی كه در متن آمده، روايات ديگری هم نقل شده است:
الف- عن هشام بن سالم قال: سمعت أبا عبد اللّه عليه السّلام يقول: عده المؤمن أخاه نذر لا كفّاره له، فمن أخلف فبخلف اللّه بدأ و لمقته تعرّض و ذلك قوله: «يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لِمَ تَقُولُونَ ما لا تَفْعَلُونَ كَبُرَ مَقْتاً عِنْدَ اللَّهِ أَنْ تَقُولُوا ما لا تَفْعَلُونَ.» كافی ج 2، ص 363.
ب- مَا بَاتَ لِرَجُلٍ عِنْدِی مَوْعِدٌ قَطُّ، فَبَاتَ يَتَمَلْمَلُ عَلَی فِرَاشِهِ لِيَغْدُوَ بِالظَّفَرِ بِحَاجَتِهِ، أَشَدَّ مِنْ تَمَلْمُلِی عَلَی فِرَاشِی حِرْصاً عَلَی الْخُرُوجِ إِلَيْهِ مِنْ دَيْنِ عِدَتِهِ وَ خَوْفاً مِنْ عَائِقٍ يُوجِبُ الْخُلْفَ؛ فَإِنَّ خُلْفَ الْوَعْدِ لَيْسَ مِنْ أَخْلَاقِ الْكِرَامِ. غرر الحكم و درر الكلم، ص. 120.
ج- عَنْ يَزِيدَ الصَّائِغِ، قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ عليه السّلام: رَجُلٌ عَلَی هَذَا الْأَمْرِ إِنْ حَدَّثَ كَذَبَ وَ إِنْ وَعَدَ أَخْلَفَ وَ إِنِ ائْتُمِنَ خَانَ مَا مَنْزِلَتُهُ؟ قَالَ: هِیَ أَدْنَی الْمَنَازِلِ مِنَ الْكُفْرِ وَ لَيْسَ بِكَافِر.
كافی، ج 2، ص 290.
