ايمان و آثار آن، ص: 159
دنيايی متمركز در شكم و شهوت می باشد كه چه بخورد و در چه رختخوابی بخوابد، ولی پيغمبر با اين كه كارهای زيادی داشت، امّا باز به فكر سلامت جسمی و روانی خانه هم بود، و در ابتدای تولّد نوزاد به فاطمه عليها السلام گفت: اين نوزاد را به او بدهد، و بعد گوش راست نوزاد را نزديك دهان خود آورد، همان طور كه در آيات قرآن، معمولًا گوش بر اعضا و جوارح ديگر مقدّم می شود، در گوش اين نوزاد چهار بار شعار الله اكبر را كه پرچم دين است، سر داد «1»، و اين چهار مرتبه گفتن الله اكبر، با ادامه ای كه دارد، در تمام صبح و ظهر و شام با تأكيدات فراوان لازم دانسته شده تا به مشاعر و احساسات مردم هجوم بياورد، و مردم را از خواب بيدار كند؛ يعنی با «الله اكبر» و با «اشهد ان لا اله الا الله» به مردم بگويد كه وقتی بيدار شدند، ملتفت باشند كه بزرگ تر از خدا وجود ندارد، و در همان اول صبح، اين گونه درس بگيرند. ظهر هم همين طور، با وجود خستگی كه مردم از كار روزانه شان دارند، با «الله اكبر» و «اشهد ان لا اله الا الله» دوباره به مشاعر و احساساتشان بايد هجوم آورد. اول غروب هم كه می شود، بر سر مردم فرياد زد: «الله اكبر»؛ يعنی اصلًا شب و روز داد كرد: خدا خدا. به راستی چقدر با اين دستورات، خدا می خواهد معبودهای قلابی ما را بكوبد؟ و چقدر ما در جنگ با خدا در مقام اثبات معبودهای قلابی هستيم؟ آيا برای ما پول معبود نيست؟ حداقل به خودمان راست بگوييم. آيا تلويزيون معبود ما نيست؟ حداقل اين احتمال را پيش خود بايد داد كه ممكن است از جهات مادی ورشكست شويم، يا به طور كلی روزی مان قطع گردد، يا وضع كاسبی به نفع ما نباشد، پس چراغ ديگری لازم داريم كه در دلمان روشن باشد؛ چراغی كه خاموشی برای آن نيست. اين توحيدی كه ما داريم، عين همان بادی است كه می زند و سيصد شمع را خاموش می كند. به راستی، اگر بادی به عقايد قلابی ما بوزد، تمام معبودهای خيالی ما از هم می پاشند.
بهره برداری از عشق به حسين عليه السلام
بياييد از عاشورا و از ايامی كه تناسب با حضرت سيدالشهدا عليه السلام دارد، مثل خودش، بهترين استفاده را بكنيم. اين را خيلی راحت می شود پياده كرد. من نمی دانم شهر همدان مثلًا چقدر جمعيت دارد، بر فرض، با اطرافش دويست هزار نفر داشته باشد. اين دويست هزار مرد و
______________________________ (1) 20. عيون أخبار الرضا عليه السلام، ج 2، ص 26: وُلِدَ الْحُسَيْنُ عليه السلام وَ جَاءَ النَّبِیُّ صلّی الله عليه و آله و سلّم فَقَالَ: يَا أَسْمَاءُ! هَلُمِّی ابْنِی فَدَفَعْتُهُ إِلَيْهِ فِی خِرْقَهٍ بَيْضَاءَ، فَأَذَّنَ فِی أُذُنِهِ الْيُمْنَی وَ أَقَامَ فِی الْيُسْرَی.
