ايمان و آثار آن، ص: 126
السلام می گويند: پدرمان علی عليه السلام هر وقت با امام حسين عليه السلام كار داشت، اول از سر جايش تمام قد بلند می شد، و در همان حال ايستاده، با يك حالت ادب، رو به أبی عبدالله می كرد و او را صدا می زد: «الیّ يا أباعبدالله!» خيلی به فرزندانش احترام می گذاشت، مخصوصاً به حضرت سيدالشهداء عليه السلام كه حساب ندارد.
سفارش اول: خويشتن داری
پسرم! دو روز در دنيا برای تو می باشد، يك روز، روز ثروت و پول، و يك روز هم روز فقر و ناداری، من تو را در اين دو روز به تقوا سفارش می كنم و به ايجاد حالت خويشتن داری، استقامت و صبر؛
اين خويشتن داری در روز ثروت، تو را از انحراف حفظ می كند، و در روز نداری و فقر، تو را حفظ می نمايد. ثروت و فقر دو عاملی هستند كه اگر خويشتن داری و تقوا با آن ها نباشد، بی ترديد، آن دو صاحبشان را كافر می كنند.
«1»
وقتی آدم فقير شود، افرادی دورش جمع می شوند تا فقر و احتياج او را برطرف كنند، و برای همين كارهايی را به او پيشنهاد می دهند؛ كارهايی كه وقتی او به آن ها نگاه می كند، می بيند دين نمی گذارد او چنين كارهايی را انجام بدهد؛ چون اولين كاری را كه بايد انجام بدهد، اين است كه بايد برای رفع احتياجش، دين خود را بفروشد: «2»
اگر حميد بن قحطبه «3» دينش را به هارون نفروخته بود، در يك شب كه نمی توانست سر شصت نفر از سادات را از تن جدا كند. آدم بادين كه نمی تواند گناه بكند.
______________________________ (1) 10. علق: 6- 7: اين چنين نيست [كه انسان سپاس گزار باشد] مسلماً انسان سركشی می كند. برای اين كه خود را بی نياز می پندارد.
(2) 11. كافی، ج 2، ص 307، باب الحسد:
قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلّی الله عليه و آله وسلّم: كَادَ الْفَقْرُ أَنْ يَكُونَ كُفْراً وَ كَادَ الْحَسَدُ أَنْ يَغْلِبَ الْقَدَر.
(3) 12. عيون أخبار الرضا عليه السلام، ج 1، ص 111- 109، باب ذكر من قتله الرشيد من أولاد رسول الله صلّی الله عليه و آله وسلّم بعد قتله لموسی بن جعفر عليه السلام بالسم فی ليله واحده سوی من قتل منهم فی سائر الأيام و الليالی:
قَالَ: حَدَّثَنِی عُبَيْدُ اللَّهِ الْبَزَّازُ النَّيْسَابُورِیُّ وَ كَانَ مُسِنّاً، قَالَ: كَانَ بَيْنِی وَ بَيْنَ حُمَيْدِ بْنِ قَحْطَبَهَ الطَّائِیِّ الطُّوسِیِّ مُعَامَلَهٌ فَرَحَلْتُ إِلَيْهِ فِی بَعْضِ الْأَيَّامِ فَبَلَغَهُ خَبَرُ قُدُومِی فَاسْتَحْضَرَنِی لِلْوَقْتِ وَ عَلَیَّ ثِيَابُ السَّفَرِ لَمْ أُغَيِّرْهَا وَ ذَلِكَ فِی شَهْرِ رَمَضَانَ وَقْتَ صَلَاهِ الظُّهْرِ فَلَمَّا دَخَلْتُ عَلَيْهِ رَأَيْتُهُ فِی بَيْتٍ يَجْرِی فِيهِ الْمَاءُ فَسَلَّمْتُ عَلَيْهِ وَ جَلَسْتُ فَأُتِیَ بِطَشْتٍ وَ إِبْرِيقٍ فَغَسَلَ يَدَيْهِ ثُمَّ أَمَرَنِی فَغَسَلْتُ يَدَیَّ وَ أُحْضِرَتِ الْمَائِدَهُ وَ ذَهَبَ عَنِّی أَنِّی صَائِمٌ وَ أَنِّی فِی شَهْرِ رَمَضَانَ ثُمَّ ذَكَرْتُ فَأَمْسَكْتُ يَدِی فَقَالَ لِی حُمَيْدٌ مَا لَكَ لَا تَأْكُلُ فَقُلْتُ أَيُّهَا الْأَمِيرُ هَذَا شَهْرُ رَمَضَانَ وَ لَسْتُ بِمَرِيضٍ وَ لَا بِی عِلَّهٌ تُوجِبُ الْإِفْطَارَ وَ لَعَلَّ الْأَمِيرَ لَهُ عُذْرٌ فِی ذَلِكَ أَوْ عِلَّهٌ تُوجِبُ الْإِفْطَارَ فَقَالَ مَا بِی عِلَّهٌ تُوجِبُ الْإِفْطَارَ وَ إِنِّی لَصَحِيحُ الْبَدَنِ ثُمَّ دَمَعَتْ عَيْنَاهُ وَ بَكَی ... وَ قَدْ قَتَلْتَ مِنْ أَوْلَادِهِ سِتِّينَ نَفْساً قَدْ وَلَدَهُمْ عَلِیٌّ وَ فَاطِمَهُ عليها السلام فَارْتَعَشَتْ يَدِی وَ ارْتَعَدَتْ فَرَائِصِی فَنَظَرَ إِلَیَ الْخَادِمُ مُغْضَباً وَ زَبَرَنِی فَأَتَيْتُ عَلَی ذَلِكَ الشَّيْخِ أَيْضاً فَقَتَلْتُهُ وَ رَمَی بِهِ فِی تِلْكَ الْبِئْرِ فَإِذَا كَانَ فِعْلِی هَذَا وَ قَدْ قَتَلْتُ سِتِّينَ نَفْساً مِنْ وُلْدِ رَسُولِ اللَّهِ صلّی الله عليه و آله وسلّم فَمَا يَنْفَعُنِی صَوْمِی وَ صَلَاتِی وَ أَنَا لَا أَشُكُّ أَنِّی مُخَلَّدٌ فِی النَّار.
