ايمان و آثار آن، ص: 125

پدر بچه پرسيد: چه كسی اين خانم را برای تو عقد كرد؟ او گفت: فلان شخص. علامه گفت: او را صدا بزنيد كه پيش من بيايد. علامه به عاقد گفت: صيغه عقد و طلاق را بخوان. عاقد محضری هم صيغه عقد و طلاق را خواند، و علامه ديد كه او قسمت صيغه عقد را اشتباه می خواند. برای همين، علامه صيغه عقد را به او ياد داد، و بعد هم به پدر گفت: كه بيش تر از اين بچه مواظبت كن. حالا شب عروسی، مردم مهمان دعوت می كنند و انواع فسادها را انجام می دهند. خدا می داند با اين كارها چه بر سر نسل آيند اين زنان و مردان می آيد.

حضرت علی عليه السلام بعد از ضربت شمشير ابن ملجم ملعون داشت جان می داد، ولی در همين جان دادن، ديد فرصتی دارد. در همين فرصت كوتاه، اين پدر واقعی دلش داشت برای حيات روحی و عقلی فرزندانش می جوشيد و فرياد می زد. او در آن حال رو به بچه هايش كرد و گفت: حسن جان! حسين جان! من اين حرف ها را فقط برای شما دو نفر، و يا تنها به خانواده ام نمی گويم؛ بلكه برای هر كسی می گويم كه می خواهد به اين سخنان گوش بدهد و آن را به نسل بعد انتقال دهد. او بايد بگويد: مردم! تا روز قيامت با تربيت باشيد؛ شخصيت و فضيلت داشته باشيد.

در روايات قدسی دارد كه خدا به پيغمبر اكرم صلّی الله عليه و آله و سلّم گفت: به عزت و جلال خود قسم ياد می كنم، من هر آينه از بند خود، از زن و مرد آنان كه در اسلام موی خود را سفيد كرده اند، حيا می كنم كه آن ها را عذاب نمايم. بعد از گفتن اين جمله، پيغمبر صلّی الله عليه و آله و سلّم گريست. عرض كردند: يا رسول اللَّه! برای چه گريه می كنيد؟ حضرت پاسخ داد: گريه ام برای كسانی است كه خدا از عذاب كردن آن ها حيا می فرمايد، در حالی كه آنان از گناه و معصيت خدا حيا نمی كنند. «1»

احترام به امام حسين عليه السلام

خانه عليعليه السلام خان تربيت بود. به قدری اميرمؤمنان عليه السلام مؤدّب بود كه ادبش ادب الله بود. اميرمؤمنان عليه السلام ادب عجيبی داشت، هر وقت غير از آن وقتی كه حضرت در رختخواب افتاده بود و ضربه شمشير پسر مرادی نمی گذاشت كه او حركت بكند، غير از آن وقت، هر موقع اميرمؤمنان عليه السلام با حضرت سيدالشهداء عليه السلام كار داشت، او را و هم چنين ديگر فرزندانش را به اسم صدا نمی زد؛ يعنی در تمام عمر يك دفعه هم يا حسين! نگفت. فرزندان علی عليه

______________________________
(1) 9. ديلمی، إرشاد القلوب إلی الصواب، ج 1، ص 42:

وَ قَالَ صلّی الله عليه و آله و سلّم، قَالَ اللَّهُ تَعَالَی: وَ عِزَّتِی وَ جَلَالِی إِنِّی لَأَسْتَحِی مِنْ عَبْدِی وَ أَمَتِی يَشِيبَانِ فِی الْإِسْلَامِ أَنْ أُعَذِّبَهُمَا ثُمَّ بَكَی صلّی الله عليه و آله و سلّم فَقِيلَ مِمَّ تَبْكِی يَا رَسُولَ اللَّهِ!؟ فَقَالَ: أَبْكِی لِمَنِ اسْتَحَی اللَّهُ مِنْ عَذَابِهِمْ وَ لَا يَسْتَحُونَ مِنْ عِصْيَانِهِ.