ايمان و آثار آن، ص: 149

كردند، و بعد از اين كه جای پای خود را محكم كردند، مانند عمر بن سعد، به جنگ با حسين بن علی عليه السلام برخاستند. البته، چيزی كه بود، در اين ميان، خود حسين عليه السلام نبود و تنها اهداف ابی عبدالله عليه السلام حضور داشت، و آن ها آن اهداف را با دفاع از خانه، دل، فكر، روان، عقل، روح، زن و بچ خود بيرون ريختند و بيرون راندند، و در حقيقت، برای خود اين حس را به وجود آوردند كه ما در زندگی غالب شديم، و زندگی همان بود كه ما داشتيم و ما آن را بنيانگذاری كرديم. در حالی كه می دانيد اين حس و اين تصوّر با مبانی ای كه پروردگار عالم در اختيار ما گذاشته، باطل است، اما چه بايد كرد كه انسان باور نمی كند كه بشر ساخت دست خودش را پرستش كند، يا بشر، انتخاب شد خود را بپرستد؛ باور نمی كند كه ملتی در مقابل فرعونی چند صد سال بنا به مشهور، يا مثلًا پنجاه سال، در مقابل فرعون مصر، يا فرعون چين، يا فرعون شوروی، فرقی نمی كند، يا هر كسی كه در چهر فرعون در تاريخ قديم و قرون وسطی و جديد بوده، در مقام پرستشش برآمده است. البته، ديگر پول پرستی و شخص پرستی، برای ما يك امری معلوم و قابل باور است.

پيوند انسان با خدای واقعی

عده ای هستند كه ارباب پرست و شخص پرست هستند؛ يعنی آدم زنده ای را دخيل در تمام برنامه های حيات می دانند، و تا آخر عمر هم سعی می كنند كه به اين ابرو خدشه ای وارد نشود، از ترس اين كه مبادا برنام شكم، شهوت و زندگی شان بند بيايد. عقيده به خدا، يعنی نفی تمام خدايان قلابی. عقيده به خدای قلابی، يعنی نفی خدای واقعی. هر كسی به خدای واقعی عقيده دارد، تمام خدايان قلابی را طرد می كند، و هر كسی كه به خدای قلابی عقيده دارد، نمی تواند با خدای واقعی پيوند داشته باشد. عبادت شيطان با عبادت خدا، عبادت پول با عبادت حق و عبادت زن با عبادت حق نمی سازد. انسان در مقام نفی و اثبات است؛ يا اثبات و نفی می كند، يا نفی و اثبات می كند. در هر صورت، اولين درس انبيا عليهم السلام، و علی الخصوص، آخرين دين الهی، اسلام، عبارت بود از ايجاد يك پيوند سالم با خدای واحد، آن هم به خاطر شكل گيری، نه عقيده خالیِ حبس شده در درون و زوايای جان.

عقيد صحيح و اظهار آن

من به پروردگار عالم عقيده دارم و بس. عقيده آن قدر در اسلام مهم است، و آن قدر فوق العاده است كه