ايمان و آثار آن، ص: 291
هم نمی كند. ابراهيم عليه السلام كه از انبيای خداوند متعال بود، می دانست نماز از با ارزش ترين رشته های الهی است و يك نمازگزار وقتی كه در چهارچوب نمازِ الهی قرار می گيرد، آدم فوق العاده با منفعتی می شود؛ چنان كه ما می بينيم خود ابراهيم كه اهل نماز بود و از اين سفر با عظمت بهره مند بود، چقدر به انسان ها و به نسلش محبت داشته كه به خاطر نماز می آيد يك كار عملی را انجام می دهد و هم چنين به خاطر نماز، يك مناجات با پروردگار می كند. ابراهيم كه می دانست از طريق نماز می شود فيوضات پروردگار مهربان عالم را چه در دنيا و چه در آخرت جمع كرد و خود او هم جمع اين فيوضات را هم لمس كرده بود، به خاطر محبتش به ديگران، چه غريبه و چه آشنا، و چه بيگانه و چه خودی، واقعاً هزينه كرد تا ديگران هم بتوانند به اين منبع خير اتصال پيدا نمايند.
اما كار عملی او كه من فكر نمی كنم چنين كاری كه ابراهيم عليه السلام برای خاطر نماز كرده، انجامش در توان كسی غير از اوليای خاص خدا باشد. حالا شايد ما در خيال خود يك پيامبر ديگری را به جای ابراهيم عليه السلام فرض كنيم كه با همان موقعيت باشد و او هم بخواهد برای نماز چنين هزينه ای را بكند؛ اما اين پيامبر، فرضی و خيالی است، و واقعيت اين است كه كاری كه ابراهيم عليه السلام برای نماز كرد، هزين خيلی سنگينی برای نماز است و انجام آن از طاقت عموم بشر خارج است.
«فراغ» برای اهل محبت، برای اهل مهرورزی و برای انسان های رقيق القلب، بار بسيار سنگينی است.
بچه دار نشدن ابرهيم عليه السلام و ازدواج با هاجر عليها السلام
ابراهيم عليه السلام طبق آيات قرآن مجيد تا مرز هشتاد سالگی كه ديگر اوج پيری است، بچه دار نشد. خداوند متعال كه دارای قدرت بی نهايت است، بعد از اين كه زمين ازدواج ابراهيم عليه السلام را با يك دختر خانمی به نام هاجر عليها السلام فراهم كرد، اراده فرمود كه ابراهيم در اين سن كهولت و پيری، از اين خانم بزرگوار، باادب، با تربيت و پاك بچه دار بشود.
خيلی از جوان ها و مردها به اهل دعا مراجعه می كنند؛ اهل دعای واقعی؛ يعنی آن هايی كه دعانويس نيستند و دعا را محل درآمد زندگی قرار نداده اند. به اهل دعا، يعنی به اهل خدا. حقّ هم دارند. می گويند، ما ده سال است ازدواج كرديم، امّا پانزده سال است كه بچه دار نشديم. شما از خدا بخواهيد كه ما بچه دار بشويم. حالا خداوند يا مصلحت می داند كه با دعای اوليايش به ما بچه بدهد، و يا آن را به مصلحت ما
