ايمان و آثار آن، ص: 332
ماجرای اختلاط ميرداماد با گناهكاران برای هدايت آن ها
در اين جا می خواهم ماجرای خيلی زيبايی را از آثار ايمانِ اهل ايمان بگويم. دو عالم مشهور كم نظير در زمان حكومت صفويه و در اوج عظمت آن، در عصر شاه عباس، می زيستند كه هم اكنون قبر يكی از آن ها در كنار قبر حضرت علی بن موسی الرضا عليه السلام است، و بيش تر ما آن را زيارت كرده ايم، جناب شيخ بهايی «1»، و يك عالم ديگر هم ميرداماد «2» است كه از شخصيت های بزرگ رشته فلسفه و حكمت بوده، و آن چهره معروف و با عظمتی كه اكثر ما اسمش را شنيده ايم و در كره زمين هم دانشمندان او را می شناسند، صدرالمتألهين شيرازی، شاگرد اين ميرداماد بوده و پرورش يافت او.
ميرداماد ديندار فوق العاده ای بود و نسبت به مردم دغدغه دار بود. او خيلی هم عظمت و شخصيت داشت، طوری كه حتی می خواستند به او پست مهم مملكتی بدهند. بين
______________________________ (1) 8. محمد بن حسين بن عبد الصمد حارثی، معروف به شيخ بهايی در سال 953 هجری در شهر بعلبك لبنان به دنيا آمد. نسب شيخ به حارث همدانی، صحابی جليل القدر اميرالمؤمنين عليه السلام می رسد. در زمان شاه طهماسب اول به اصفهان وارد شد و در آن جا نيز با تحصيل علوم مختلف ظرف مدت كوتاهی به مقبوليتی عام دست يافت و از سوی شاه عباس صفوی نهايت احترام را به خود اختصاص داد. وی مشرب عرفانی داشت و از برجسته ترين عرفای زمان خود بود. شيخ بهايی حدود 30 سال از عمر خود را در سفر گذراند. او در زمينه های گوناگون نظير: تفسير، حديث، فقه، اصول، رجال، فلسفه، دعا، لغت، رياضی، نجوم، شعر و ادب فارسی و چندين دانش ديگر بيش از 80 تأليف دارد. در فنون مختلف نظير مهندسی، رمل و اسطرلاب نيز مهارت ويژه ای داشت. از كارهای عمرانی فراوان وی می توان به اقدامات وی در مرقد اميرالمؤمنين عليه السلام، مسجد امام اصفهان و منار جنبان، حمام گرم اصفهان و بسياری بناهای به ياد ماندنی ديگر اشاره كرد.
شيخ در سال 1030 هجری قمری ديده از جهان فرو بست و بدن مطهر او را از اصفهان به مشهد مقدس انتقال داده و در جوار امام رضا عليه السلام به خاك سپردند.
منبع: سايت راسخون، مقال شيخ سالروز بزرگداشت شيخ بهايی، با تلخيص
(2) 9. الداماد (970- 1041. ق.): محمد باقر بن محمد بن محمود بن عبد الكريم الحسينی، الأَسترابادی الاصل، الأَصفهانی، الشهير بالداماد أحد كبار علماء الاماميه فی الحكمه و الفلسفه و الكلام. تبحّر فی جميع العلوم لا سيما فی العقليات. نال حظوه كبيره عند ملوك إيران الصفويين، و اشتهر بين العلماء، و انتهت إليه رئاستهم بعد وفاه صديقه الحميم بهاء الدين العاملی (سنه 1030. ق.). توفی سنه إحدی و أربعين و ألف بالعراق لما جاء لزياره العتبات المقدسه مع الملك صفی الصفوی، و حُمل إلی النجف الاشرف، و دُفن إلی جوار أمير المؤمنينعليه ا لسَّلام. موسوعه طبقات الفقهاء، ج 11، ص: 315- 317 با تلخيص
