ايمان و آثار آن، ص: 320

ماجرای ديدار با چهره ای نورانی

روزی حاج حسين پيش من آمد. من خيلی جوان بودم و بيست و شش و يا بيست و هفت سالم بود. او از من پرسيد: هنوز در قم درس ها هست؟ گفتم: نه، ديگر تابستان شده و درس ها ديگر دارد تعطيل می شود. آن وقت كه از من پرسيده بود، آخرهای خرداد و يا اوايل تير بود. بعد گفت: پس وقت داری كه پنج روز ايام شهادت حضرت زهرا عليها السلام در فلان منطقه و خان فلان كس صبح ها به منبر بروی؟ من گفتم: بله، وقت دارم. او گفت: پس با اين جواب مثبت شما، شما نسبت به وقت اين منبرها، متعهّد شديد، و من هم روز اول جمادی الثانی منتظرم.

اين منبر هم برای خود داستانی داشت. واسط اين منبر چنان كه گفتم، حاج حسين بود. وقتی بر سر قرارم به اين منبر رفتم، روز اول ديدم خانه ای است از آن معماری سازی های قديم ايران كه در مقابل سرما و گرما است و بسيار فضای دل انگيزی دارد. من آن موقع، خبر نداشتم كه در اين خانه شصت سال است كه اهلِ خانه و گذشتگانِ آن هايی كه الان در خانه هستند، خدا را به بهترين وجه عبادت كرده اند. البته، بعداً از آن خبردار شدم. در اين خانه برای حل مشكلات مردم، دايم طرح و نقشه كشيده شده و يك صد سال است كه در آن، برای حفظ دين و هدايت مردم، جلسه گذشته می شود و از عالمان موثّر در مردم، دعوت می شود. من نسبت به هيچ يك از اين اطلاعات باخبر نبودم و بعد از آن مطلع شدم. همين كه من از درِ اتاق به محلّ روضه وارد شدم، صاحبخانه به استقبالم آمد. محلّ روضه، سه تا اتاق بزرگ بود كه دنبال هم بودند و چهارصد و پانصد نفر هم گنجايش داشت. با حاضران مجلس كه سلام و احوال پرسی كردم، بر روی منبر رفتم؛ منبری كه فقط يك پله داشت، در سخنرانی ام، خدا شاهد است، فقط محو قيافه صاحبخانه بودم. دربار چهره نورانی شنيده بودم، ولی آن را نديده بودم، قيافه نورانی كه قيافه ای سالم، پاك و باوقار بود. خدا در يكی از آيات سور فتح، از اين قيافه تعريف می كند. هم خود قيافه را تعريف می كند، و هم از آثار و نشانه های اين قيافه سخن می گويد. «1»

______________________________
(1) 6. اشاره به آی بيست و نهم سور فتح: «مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ وَ الَّذينَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلَی الْكُفَّارِ رُحَماءُ بَيْنَهُمْ تَراهُمْ رُكَّعاً سُجَّداً يَبْتَغُونَ فَضْلًا مِنَ اللَّهِ وَ رِضْواناً سيماهُمْ فی وُجُوهِهِمْ مِنْ أَثَرِ السُّجُودِ ذلِكَ مَثَلُهُمْ فِی التَّوْراهِ وَ مَثَلُهُمْ فِی الْإِنْجيلِ كَزَرْعٍ أَخْرَجَ شَطْأَهُ فَآزَرَهُ فَاسْتَغْلَظَ فَاسْتَوی عَلی سُوقِهِ يُعْجِبُ الزُّرَّاعَ لِيَغيظَ بِهِمُ الْكُفَّارَ وَعَدَ اللَّهُ الَّذينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ مِنْهُمْ مَغْفِرَهً وَ أَجْراً عَظيماً.»