ايمان و آثار آن، ص: 88
انتظار فرج، برترين اعمال (2)
جبرئيل عليه السلام گفت: يا رسول الله! من حال اين آقا را در صحنه های مهيج دادگاه های قيامت مشاهده كردم. نوبت رسيدگی به اعمال رسيد. قيامت هست و علم خدا هم نامحدود. دادگاه عالی الهی، پاك ترين دادگاه های جهان خلقت است؛ رشوه نمی گيرد. اعمال می آيند و به نفع و يا به ضرر افراد شهادت می دهند. عابد پانصد ساله را وارد اين دادگاه می كنند. نهی از منكر، انسانيت، فضيلت و آگاهی عابد، به نفع او عرض می كنند: خدايا! خيلی پاك هستی، به مقتضای رحمتت اين بنده را وارد بهشت نما. خطاب به آن عابد می رسد كه:»: رحمت من اقتضا می كند كه تو را به بهشت ببرم. هر چند سخن از ارزش عمل در بهشت است، ولی نسبت به اين بنده سنجش اعمال لازم نيست، و او را به رحمت من وارد بهشت كنيد. امّا اين عابد سرش را بالا می كند و می گويد: نه، خدايا! من بهشت رحمتت را نمی خواهم، و «ادخلنی جنتك بعبادتك»: مرا به خاطر عبادتم در بهشتت داخل نما؛ چون من برای تو زحمت كشيدم و پانصد سال تو را عبادت كردم، و حالا می خواهی اين زحمات و عبادات من را به حساب نياوری. من چون عبادتت كردم، حقم اين است كه به بهشتت بروم. خطاب رسيد: قضات دادگاه! او را از بهشت برگردانيد. قضات هم او را از بهشت بر می گردانند. در دادگاه خطاب می رسد كه همه نعمت هايی كه به او دادم، لحاظ كنيد، و همه عبادت هايی را هم كه او برای من كرده، حساب كنيد. قضات هم اولين نعمت داده شده به او را مقايسه می كنند، می بينند اولين نعمت داده شده به او،
