ايمان و آثار آن، ص: 79
تشنگی او را رفع می نمايد، و فقط جمله ای اعتقادی است. اين وجود عينی آب است كه تشنه را سيراب می كند، و اين خود عمل آشاميدن آب است كه رفع تشنگی می كند، هر چند آن عقيده عقيده ای محترم و ارتباطی از قلب با حيثيت عامل خارجی است. از دست اين جمله ای كه از اعتقاد انسان به آب ساخته می شود، كاری بر نمی آيد، جز اين كه انسان را نسبت به يك موضوع خارجی آگاه می كند. بعد از آگاهی به موضوع خارجی، بايد اين عمل در خارج تحقق پيدا كند. بدون تحقّق اين عمل، هر چند كه انسان به عاملی در خارج عقيده داشته باشد و با خود اين عامل رابطه علمی داشته باشد، اين عقيده و اين رابطه، كاری برای انسان انجام نمی دهد تا اين كه با عمل و مصرف انرژی برای آن در ظرف عالم خارجی، نه در ظرف عالم ذهنی، و با نوشيدن آب، اين اعتقاد رنگ واقعيت به خود بگيرد. لذا در مسأله مذهب و در مبنای اسلام، اگر شما در قرآن مجيد دقت كنيد، در آن آياتی كه بحث ايمان در آن به ميان آمده، بعد از اين كه قرآن قيافه عقيده صحيح و سالم به پروردگار را بيان می كند يا طلب می كند، مطلب را به عنوان يك اصل جامع خاتمه نمی دهد، بلكه مطلب را به اين كه بايد اين عقيده، ارتباط، محبت، رابطه و تعلّق قلبی بشر به ذات اقدس الهی، در خارج عالم ذهن و در خارج روح و قلب، به قيافه عمل مجسم شود، وصل می كند.
سه جنبه ای كه بايد عمل را در قبولی بدرقه كنند
«1»
اين سوره به ما دارد می گويد، ايمان به خدا، به تنهايی برای سعادت انسان كافی نيست. به عمر، به زمان، به ايام بعثت پيغمبر صلی الله عليه و آله و سلّم و به عصر ظهور امام دوازدهم، قسم، تمام مرد و زن عالم، در حال ضرر كردن هستند. اين خبر، از پروردگار عالم در قرآن مجيد است، از خدايی عالم، عادل، حكيم، بينا و شنوا كه انسان را می بيند و از درون و از برونش خبر می دهد كه: «2»، و «3»؛ پروردگار عالم تمام امواج قلبی شما را در ذات دل شما می داند و می خواند، و بر روی اين مبنا خبر می دهد كه
______________________________ (1) 2. سوره عصر: سوگند به عصر [ظهور پيامبر اسلام ]* [كه ] بی ترديد انسان در زيان كاری بزرگی است* مگر كسانی كه ايمان آورده و كارهای شايسته انجام داده اند و يكديگر را به حق توصيه نموده و به شكيبايی سفارش كرده اند.*
(2) 3. لقمان: 23: يقيناً خدا به نيّات و اسرار سينه ها داناست
(3) 4. بقره: 29. و او [به قوانين و محاسباتِ ] همه چيز داناست.
