ايمان و آثار آن، ص: 329

تايب هيچ وقت در بهشت به ياد هيچ يك از گناهانش نمی افتد تا غصه بخورد؛ چون بهشت جای غصه خوردن نيست. «1»

توسّل به حرمت پيغمبر و اهل بيت صلوات الله عليهم و به نقط اجابت رسيدن دعا

پيرمردی به محضر امام صادق عليه السلام آمد و گفت: يابن رسول الله! من شنيدم اگر كسی خدا را به حرمت پيغمبر و اهل بيت صلوات الله عليهم قسم بدهد، خدا به حرفش گوش می دهد. البته، آن جايی كه بايد گوش بدهد، اما خداوند بعضی جاها را نبايد گوش بدهد.

مثل اين كه من امشب رو به قبله بنشينم و گريه هم بكنم و ده بار هم خدا را به پيغمبر و اهل بيت صلوات الله عليهم قسم بدهم و بگويم من اين جا می نشينم، اين هم قسم های من و اين هم گريه ام، ساعت دوازده شب، يك تريلر هجده چرخ بفرست كه بيست تن چك پول صد هزار تومانی بار آن باشد. البته، معلوم است كه خداوند چنين دعايی را قبول نمی كند.

البته، جايی كه بايد دعا قبول بشود، امّا آن دعا قدرت ندارد كه به قبولی برسد. با توسّل به پيغمبر و اهل بيت پيغمبر صلوات الله عليهم، دعا قدرت پيدا می كند و به نقطه اجابت می رسد. پيرمرد گفت: يابن رسول الله! تا بخواهند ابليس را به جهنم بيندازند، او می گويد، خدايا! به آبروی پيغمبر و اهل بيتش مرا به جهنم نبر و مرا بيامرز، و خدا هم قبول می كند. حضرت فرمود: ابليس نمی تواند خدا را به پيغمبر و آل پيغمبر قسم بدهد. آن پيرمرد گفت: آخر چرا نمی تواند، چنين كند؟ حضرت فرمود: خدا پيغمبر و اهل بيت پيغمبر صلوات الله عليهم را از يادش می برد. پيرمرد گفت: چگونه ممكن است آدم ده هزار سال و صد هزار سال اين افراد را بشناسد، بعد اسامی آن ها از يادش برود؟ چطور از يادش می رود؟ پيرمرد نود ساله سخن امام را قبول نكرد. امام فرمود: از يادش می برند. خود حضرت عالی چند سالتان است؟ پيرمرد گفت: نود سال. حضرت فرمود: اسمت چی است؟ پيرمرد هر چقدر فكر كرد، اسمش به يادش نيامد. او پيش خود گفت: خدايا! در خانه زنم مرا چه صدا می كند؟ تقی! نقی!

______________________________
(1) 5. در قرب الإسناد، ص 49، از حضرت علی عليه السلام روايت شده كه دوستداران اهل بيت در آخرت، از همان زمان برانگيخته شدنشان از قبور، حزن و اندوهی ندارند. متن روايت چنين است:

عَنْ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ عليه السلام، قَالَ: يَخْرُجُ أَهْلُ وَلَايَتِنَا يَوْمَ الْقِيَامَهِ مِنْ قُبُورِهِمْ مُشْرِقَهً وُجُوهُهُمْ مَسْتُورَهً عَوْرَاتُهُمْ آمِنَهً رَوْعَاتُهُمْ قَدْ فُرِّجَتْ عَنْهُمُ الشَّدَائِدُ وَ سُهِّلَتْ لَهُمُ الْمَوَارِدُ يَخَافُ النَّاسُ وَ لَا يَخَافُونَ وَ يَحْزَنُ النَّاسُ وَ لَا يَحْزَنُونَ وَ قَدْ أُعْطُوا الْأَمْنَ وَ الْإِيمَانَ وَ انْقَطَعَتْ عَنْهُمُ الْأَحْزَانُ ....