ايمان و آثار آن، ص: 90
ادام بحث دربار سومين جنبه ای كه بايد عمل در قبولی بدرقه كند
«1»، طبق اين آيه گفته شد، سومين جنبه ای كه بايد در روز قيامت عمل را در قبولی در پيشگاه خداوند بدرقه كند، خلوص عمل است. هر گاه فرد هم اعمال خالصش را با خودبينی مخلوط كرد و گفت: من بودم كه برای تو عبادت كردم، همين سخن ارزش هم عبادت های او را از بين می رود. حالا من می پرسم، آيا همين كه فردی تنها بگويد من به خدا عقيده دارم، و عملی در پی آن نباشد، و يا اگر عملی هست، در آن خلوص وجود نداشته باشد، چنين عقيده داشتنی به خدا درست است؟ و آيا در قرآن مجيد و در افكار انبيا، ائمه عليهم السلام و عقلای عالم، اين رابط خالی دل و قلب برای داشتن اعتقاد كافی هست يا نه؟ جنايتكاران هر گناه، معصيت و جنايتی می كنند، وقتی كه آنان را امر به معروف می كنند، می گويند: برو قلبت را خوب كن. به راستی، خوبی قلب به چيست؟ اصلًا آيا او فقط اين رابطه را قبول دارد؟ قبول داشتن اين رابطه به تنهايی، عين اين است كه من دربار خودم بگويم آدم عاقل بيداری هستم كه عقيده دارد آب تشنگی را رفع می نمايد، اما آيا صاحب اين عقيده وقتی تشنه شد، اين عقيد تنها، تشنگی او را بر می دارد؟
______________________________ (1) 2. زمر: 259.
