ايمان و آثار آن، ص: 350
انبيا و ائمه، منبع خير و احسان
تمام انبيای خداوند و ائم طاهرين برای تمام مردم، منبع خير و منبع احسان بودند؛ به خاطر ارتباطی كه از طريق باطن و قلب مبارك خود با خدای متعال داشتند و ايمانشان به آخرت، گويای ايمانی بود كه آن را با مشاهد قيامت با چشم سر به دست آورده بودند، و به خاطر اين كه آنان دنيا را خان تكليف و مسئوليت می دانستند؛ خانه ای كه خدا تكاليف و مسئوليت را بر عهد آن ها گذاشته بود؛ چه قبل از اين كه پيغمبر و امام شوند، و چه بعد از اين كه به اين مقام انتخاب شوند؛ همان طور كه اقتضای وجود خورشيد، پديد آمدن روز است؛ چنان كه فلاسفه در اين زمينه می گويند، خورشيد علت روشنايی روز بوده و روشنايی روز، معلول آن است، و هرگز معلول نمی تواند از علت جدا شود، و به عبارتی، ايجاد فاصله بين علت و معلول، غير ممكن است. نمی شود خورشيد از افق طلوع كند و روز نشود؛ نمی شود خورشيد غروب كند و شب نشود. نمی شود دست ما همراه با اراده، چيزی را حركت دهد و حركت صورت نگيرد. بالاخره ما كه پشت ماشين می نشينيم و اراده می كنيم كه ماشين ما را از مقصدی به مقصد ديگر ببرد، دست ما علت روشن شدن ماشين است، و سوييچ هم كه با حركت دادن آن در جای سوييچی، ماشين روشن می شود، معلول می باشد. پای ما علت است و پدال گاز را كه آن را فشار می دهيم تا ماشين حركت كند، معلول اين علت است. محال است كه
