ايمان و آثار آن، ص: 155
اين افرادی كه گردانند اين دستگاه ها بودند هم خيال كردند، آن ها موشك های اتمی، پرتاب شده اند.
بريده شدن رحمت خداوند به خاطر افراد فاسد
الان زندگی بشر به يك تار مو بند است و با اشتباهِ چهار نفر كمونيست، يا با اشتباه چهار نفر مسيحی جنايتكار خاين، ميلياردها انسان از باران رحمت بريده می شوند، علاوه بر اين تهديد بزرگ، حيات بشر در زمين در امور جزيی هم گرفتار ربا، يا خيانت به حق، يا امور غير اخلاقی كه در بيش تر برنامه های فرهنگی قرن بيستم وجود دارد، هست؛ يعنی انسان در درون خود هم دچار ناامنی هست. حالا من می پرسم، آيا می شود انسان خان خود را بر روی آب قرار دهد؟ آيا می شود او ساختمان زندگی اش را بر روی خاكستر پايه گذاری كند؟ نه نمی شود و انسان بايد اين ساختمانی را كه می خواهد در مقابل زلزله و در مقابل حوادث مقاومت كند، با بتن آرمه پی ريزی كند، با بتن آرم انسانيت و عقيد واقعی به الله و قبول حكومت او در زندگی خود؛ با بتون آرم انسانيت و اخلاق كه عبارت است از فرار كردن از رذايل و آراسته شدن به فضايل؛ با بتون آرم زندگی راستين كه عبارت است از انجام عمل شايسته و پرهيز از عمل ناشايست.
نقش پدر و مادر در تربيت فرزند
انسان بايد به زندگی امام حسين عليه السلام نگاه كند. او در خانه ای متولّد می شود كه پدر و مادرش، آن مرد و زن بالغی هستند كه سلامتی دنيای آن ها از آی سی و سوم سوره احزاب: كه بيان آن قبلًا گذشت، معلوم شد. سلامتی آخرت آن ها هم از آی يازدهم سور مباركه انسان روشن است؛ در اين آی پروردگار به شكران ايثار فوق العاده «1» اين خانواده به پيغمبر صلی الله عليه وآله چنين خبر می دهد كه:
______________________________ (1) 15. البرهان فی تفسير القرآن، ج 5، ص 554- 553، داستان اين ايثار فوق العاده كه در آيات هفت تا ده سور انسان به آن اشاره شده چنين آورده است:
عن عبد الله بن العباس رضی الله عنه، قال: مرض الحسن و الحسين عليهما السلام، فنذر علی و فاطمه عليهما السلام و الجاريه نذرا إن برئا صاموا ثلاثه أيام شكرا، فبرئا، فوفوا بالنذر و صاموا، فلما كان أول يوم قامت الجاريه و جرشت شعيرا، فخبزت منه خمسه أقراص، لكل واحد منهم قرص، فلما كان وقت الفطر جائت الجاريه بالمائده فوضعتها بين أيديهم، فلما مدوا أيديهم ليأكلوا و إذا مسكين بالباب يقول: يا أهل بيت محمد! مسكين آل فلان بالباب، فقال علی عليه السلام: «لا تأكلوا و آثروا المسكين». فلما كان اليوم الثانی فعلت الجاريه كما فعلت فی اليوم الأول، فلما وضعت المائده بين أيديهم ليأكلوا، فإذا يتيم بالباب و هو يقول: يا أهل بيت النبوه و معدن الرساله، يتيم آل فلان بالباب، فقال علی عليه السلام: «لا تأكلوا شيئا و أطعموا اليتيم.» قال: ففعلوا. فلما كان فی اليوم الثالث و فعلت الجاريه كما فعلت فی اليومين، فلما جاءت الجاريه بالمائده فوضعتها، فمدوا أيديهم ليأكلوا، و إذا شيخ كبير يصيح بالباب: يا أهل بيت محمد! تأسروننا و لا تطعموننا. قال: فبكی علی عليه السلام بكاء شديدا، و قال: «يا بنت محمد! إنی أحب أن يراك الله و قد آثرت هذا الأسير علی نفسك و أشبالك.» ...
