ايمان و آثار آن، ص: 267
ما اوج آرامش اهل دين را می توانيم در گودال قتلگا كربلا ببينيم. در اين موقعيت، آن قدر حضرت سيد الشهداء عليه السلام آرامش باطن داشت كه با ديدن هفتاد و دو بدن قطعه قطعه شد ياران و فرزندانش، و با شنيدن صدای ناله زنان و بچه های كاروانش، انگار كه گودال قتلگاه بهترين تختخواب استراحت اوست. برای همين، او صورت خود را بر روی خاك گذاشت و گفت: «الهی! رضاً بقضائك.» «1» آن هم در كمال آرامش؛ يعنی اصلًا دلش گرفتار اين نبود كه چرا الان يزيد در كاخ نشسته و من در گودالم؛ چرا الان دارند شيرخوارگان بنی اميه را در گهواره های شان آرام می كنند؛ گهواره هايی كه به آن، ميخ طلا و نقره زده بودند، ولی بايد نوزاد شش ما من، تشنه جان بدهد. اصلًا دل او اسير اين مسايل نبود؛ چون همه ناآرامی ها متعلّق به اسارت قلب است؛ همه چون و چراها، متعلّق به اسارت قلب است. همين است كه اهل ايمان آرامش كامل دارند. به خدا قسم، حضرت ابی عبدالله عليه السلام در گودال قتلگاه، از نظر باطن، خوش تر از شاهانی بود كه روی گران ترين تخت ها آرميده بودند.
می دانيم اين آرامش باعث سلامت بدن است؛ اين آرامش باعث طول عمر می شود؛ اين آرامش باعث قدرت دفاعی بدن ماست؛ می دانيم دكترهای مهم عالم امروز می گويند، منشأ بيش تر امراض، به تعبير خودشان، استرس هاست كه البته، اين سخن جديدی نيست كه آن ها می گويند. اين سخنی است كه هزار و پانصد سال پيش، امام صادق عليه السلام گفت: «2» معنای خارجی «غضب»، همان استرس است. اين سخن امام صادق عليه السلام است.
قرآن مجيد می فرمايد از آثار دينداری واقعی، آرامش و امنيت است.
خاكستر شدن مغازه و آرامشی شگفت
رفيقی داشتم كه ای كاش زنده بود و من می توانستم به او بگويم كه يك شب در جلس ما بيايد تا ما بتوانيم او را از نزديك ببينيم. ولی اكنون او در بين ما نيست. اين رفيق من، در زمان حياتش مغازه پر درآمدی داشت. علت پردرآمدی مغازه اش هم خوبی خودش بود. او خيلی خوب بود. اين قدر او خوب بود كه با
______________________________ (1) 16. شيخ شريفی، كلمات الإمام الحسين عليه السلام، ص 510:
صبرا علی قضائك يا رب لاإله سواك، يا غياث المستغيثين، مالی رب سواك ولا معبود غيرك، صبرا علی حكمك يا غياث من لا غياث له، يا دائما لا نفاد له، يا محيی الموتی، يا قائما علی كل نفس بما كسبت احكم بينی و بينهم وأنت خير الحاكمين. (مقتل الحسين عليه السلام للمقرم: 357، ينابيع الموده، ص 418).
(2) 17. كافی، ج 2، ص 303.
